“Unë e shkruaj këtë si një apel personal në emër të prindërve që punojnë në të gjithë botën. Si shoqëri, në vitet e fundit ne kemi treguar një respekt të ri për prindërit. Dhe me goditjen e COVID-19, izolimi u ka treguar të gjithëve se për prindërit që punojnë ‘manovrimi është i vërtet’.
Kolegët tanë nuk kanë pasur zgjidhje tjetër veçse të ulen në rreshtin e parë dhe të jenë dëshmitarë të kaosit të të qenit prind që punon. Megjithatë, ne nuk e kemi pranuar realitetin që në të vërtetë puna e një prindi që punon fillon kur ata mbyllin laptopin e tyre.
Që kur u bëra me fëmijë tre vjet më parë, unë punoj katër ditë në javë. Jo një zgjedhje që e bëra lehtë, por nëse e vendosja djalin tim në kujdesin e fëmijëve një ditë shtesë në javë, mezi do të shihja ndonjë nga pagat e mia. Mund të jetë një shqetësim që kam me qeverinë, por është diçka që kompanitë dhe ata që nuk kanë fëmijë duhet ta njohin. Shumica e prindërve që punojnë me kohë të pjesshme e kanë marrë këtë vendimin për ta. Nuk na është dhënë zgjidhje tjetër veçse të kemi një ditë më pak për të ngrënë një vakt në paqe dhe për të bërë biseda me të rriturit.
Tani ndiej nevojën të sqaroj, e dua djalin tim. Me gjithë shpirt më pëlqen të jem nënë dhe shpresoj të kem më shumë fëmijë një ditë. Të qenit prind është gjëja më e mirë që kam bërë gjatë gjithë jetës sime. Por unë kam humbur numrin e raporteve të drejtpërdrejta, kolegët dhe menaxherët kanë nënshkruar atë e-mail ose takim të fundit në fund të javës sime të punës me “shijojeni ditën tuaj të pushimit”.
Në fillim, unë përgjigjesha me: “Unë do të ndërroj ditën tuaj tetë-orëshe me atë 15-orëshe” ose ” është e qartë se nuk keni patur të vegjël për një kohë të gjatë”. Por këto ditë unë thjesht buzëqesh dhe tund kokën me delikatesë. Po, unë shkoj në shesh lojërash ose plazh dhe shijoj takimet e lojërave me prindërit e tjerë, por kjo është një total prej ndoshta tre orësh në të gjithë ditën. Dhe kjo vetëm nëse moti është i mirë. Unë gjithashtu do të laj mesatarisht katër lavatriçe, do të blej ushqimet, do të pastroj dhe sapo të përfundoj, do filloj të rregulloj përsëri. Unë do bëj të paktën tre vakte dhe ushqime të pafundme që kryesisht nuk hahen. Unë do të bëj lojë imagjinare, do të ngjyros. Unë do të pastroj një njollë nga të paktën një veshje. Do të lexoj histori që mund t’i recitoj me sy mbyllur. Më duhet të shpjegoj pse nuk është në rregull të hedhësh lodra drejt TV ose të hash në tualet. Unë do të luaj kukafshehthi. Unë do të garoj. Unë gjithashtu do të ushqej një lloj dëmtimi dhe të ngushëlloj atë që nuk mund të ngushëllohet.
Unë do të pres një sanduiç në këndin e gabuar dhe pa dashje do të shkatërroj tërë ditën e djalit tim. Do të kaloj të paktën pesë minuta për ta bindur atë që furça e tualetit nuk është një shkop magjik dhe se pijet alkoolike nuk janë për t’u ngrënë. Unë do të kërkoj të paktën tre herë që ai të ndalojë pirjen e ujit të banjës dhe të mos i hedhë këpucët te zogjtë. Dhe nuk ka shkuar akoma ora 5 pasdite. Unë jam me fat që pi një kafe para se të ftohet dhe ha gjithçka që ka lënë djali im.
Puna është një strehë e sigurt. Është fizikisht, mendërisht dhe emocionalisht më pak e lodhshme sesa puna ime 24 -orëshe si prind. Puna është aty ku mund të sfidohem, të respektohem, të arrij dhe të ha një vakt ndërsa është i ngrohtë dhe t’i kem të gjitha për veten time. Këto janë bërë të paqarta duke punuar nga shtëpia, por ndjenja e arritjes nga shënimi i gjërave në listën time “Për të bërë” është më e qartë se kurrë.
Si shoqëri jemi bërë më të mirë në pranimin e një ekuilibri punë/jetë, por nuk kemi filluar të kuptojmë prindërit që punojnë me kohë të pjesshme. Dhe për këdo që nuk është prind, kuptoni që ne kryesisht vijmë në punë për të shpëtuar. Jo nga fëmijët tanë, por nga jeta e prindërimit. Për t’i shpëtuar rutinës dhe kaosit. Për të shpëtuar nga pastrimi, gatimi, shoferi i taksisë, mësuesi, infermierja, punonjësi social dhe lavanderia të gjitha menjëherë.
Ne i duam fëmijët tanë, por të qenit prind është puna më e lodhshme në botë. Ne e dimë se jemi të bekuar që i kemi ata, por ne gjithashtu po zhytemi, duke u përpjekur dëshpërimisht të qëndrojmë në këmbë. Pra, herën tjetër, kur të nënshkruani një takim me një prind që punon, në vend që të komentoni “lirinë” e tyre të perceptuar në fund të ditës së punës, urojini atyre fat ose thjesht jepini një buzëqeshje. Ata me siguri do të kenë nevojë për të.
