Sindroma e perandorit të foshnjës është një problem gjithnjë e më i zakonshëm i sjelljes në fëmijëri; njihet edhe me emrin ” fëmija mbret ” ose ” fëmija tiran ” dhe nuk duhet ngatërruar me tekat tipike fëminore.
Sindroma e fëmijës perandori përfshin një përmbysje të roleve: është fëmija ai që komandon prindërit e tij dhe jo prindërit që drejtojnë marrëdhënien. Prindërit janë personat më të prekur, por mund të bëhen edhe të rritur të tjerë me të cilët fëmija ndërvepron.
I vogli është despotik dhe autoritar. Ai dëshiron të plotësojë të gjitha dëshirat e tij dhe nëse nuk arrin atë që dëshiron, pakënaqësinë dhe zhgënjimin e tij e shfaq me shpërthime zemërimi ; ndonjëherë, bëhet fjalë për agresionin fizik dhe verbal të të rriturit. Fëmija është jashtëzakonisht kërkues ndaj prindërve të tij, të cilët nuk janë më në gjendje ta menaxhojnë atë siç do të donin dhe përfundojnë duke e kënaqur në të gjitha aspektet.
Sindroma e fëmijës perandor: shkaqet
Sindroma e fëmijës perandor nuk është një çrregullim gjenetik, por një problem sjelljeje, shkaqet e të cilit duhen kërkuar mbi të gjitha në mjedis, në kontekstin familjar të origjinës, i cili zakonisht është shumë lejues. Mungesa e rregullave dhe kufijve të saktë shpesh ndikon në vendosjen e një sfide të vazhdueshme ndaj prindërve. Për të marrë atë që dëshiron, fëmija kërkon gjithnjë e më shumë, duke ngritur herë pas here shiritin.
Shpesh , prindërit që janë të pasigurt ose jo shumë të vendosur kanë frikë të lëndojnë fëmijën e tyre nëse janë shumë të ashpër, nëse e qortojnë ose nuk e kënaqin atë. Në realitet, fëmijët kanë shumë nevojë për kufizime për zhvillim të shëndetshëm. Në këtë kuptim, “jo” -ja e famshme përfaqëson një akt respekti ndaj fëmijëve, ata janë thelbësorë për rritjen dhe edukimin e tyre .
Këto nëna dhe baballarë shpesh kanë vetë vështirësi në marrëdhënie. Për shembull, ata mund të kenë vështirësi në trajtimin e konflikteve ndërpersonale , priren të shmangin problemet dhe konfliktet. Prindër të tjerë lejues dhe të bindur mendojnë se duke i kënaqur fëmijët e tyre do t’i duan më shumë. Ose përsëri, mosinteresimi prindëror mund të nxisë sjelljet tipike të fëmijës tiran. Në të gjitha rastet, problemi më i madh është mungesa e konfliktit në familje.
Rrjedhimisht, fëmijët nuk mësojnë nga gabimet e tyre sepse, në mungesë të kufijve apo qortimeve, mendojnë se nuk po bëjnë asnjë..
Sindroma e fëmijës perandor: si ta trajtojmë atë
Ajo që fëmijët kanë shumë nevojë është një i rritur që u siguron atyre rregulla të sakta . Edhe pak, por të qarta dhe të kuptueshme, të cilat do të ishte mirë t’i ndani me të rriturit e tjerë referues, si gjyshërit apo kujdestarët e fëmijëve.
Agresionit të fëmijëve që bëjnë një skenë, nuk duhet t’i përgjigjeni me një ngarkesë shtesë agresioni, sharje apo ulëritje. Për t’u kujdesur për nevojat e tyre, prindi duhet t’i edukojë ata që të kuptojnë dhe menaxhojnë emocionet e tyre; është e rëndësishme të ndjejmë afërsinë: mund t’i themi fëmijës se e kuptojmë dhe t’i propozojmë që të bëjnë aktivitete së bashku . Pak nga pak, një marrëdhënie besimi autentik do të ndërtohet dhe forcohet.
