Albert Ajnshtajni ishte një i ri i pazakontë, kënaqësia dhe përmbushja më e madhe e të cilit ishte në mendimet rreth teorisë shkencore dhe mendimet ‘jashtë kutisë’, si profesionalisht ashtu edhe shkencërisht.
“Profesori nuk brengoset rreth krehjes së tij”, shpalos Helena, sekreterja e tij.
“Stili i flokëve të tij erdhi për shkak të neglizhencës. Ai kurrë nuk mbathte çorape, madje as kur ai ishte ftuar nga presidenti Rusvelt në Shtëpinë e Bardhë!”
“E vërtetë”, konfirmonte Ajshtajn.
“Nuk më pëlqejnë as rrobat e reja dhe as llojet e reja të ushqimit. Dhe unë bisedoj në mënyrë të njëjtë ndaj çdokujt – qoftë ai një njeri i mbledhës i mbeturinave, dekan i një fakulteti ose president i Shteteve të Bashkuara”.
Pjesë e sharmit të Ajnshtajnit ishe pamja e tij e çrregullt- flokët e pakrehur, mos mbathja e çorapeve dhe rrobat e pa hekurosura- të gjitha për të përvetësuar ‘brendin e tij’- edhe pse kjo nuk është një shprehje që ai do ta përdorte.
Albert Ajnshtajni ishe shumë krenar me faktin që ai kurrë nuk mbathte çorape.
Ai njëherë i shkroi kushërirës së tij (më vonë gruaja e tij e dytë) Elsa:
“Qoftë edhe në rastet më solemne, unë ia dilja mbanë pa mbathur çorape dhe e fshehja mungesën e qytetarisë në këpucë të gjata”.
Por Ajnshtajni nuk e bënte këtë për shkak të rebelimit.
“Kur isha i ri”, shkruan në një letër tjetër, ”unë zbulova se gishti i madh i këmbës gjithmonë bënte një vrimë në çorape. Kështu që unë ndalova së mbathuri çorape”.
Por pse kjo do të duhej të nënkuptonte që ai të largohej nga komfori i çorapeve? Pse të mos blinte të reja, kur të vjetrat i shqyheshin?
Për Ajnshtajnin, çorapet ishin të bezdisshme për shkak se ato shpesh bëheshin me vrimë. Plus, pse të mbathësh çorape dhe këpucë kur do të mjaftonte vetëm njëra prej tyre?
I tillë ishte gjeniu.
