Një mësuese, pasi kishte dorëzuar skedat e vlerësimeve prindërve, shkruan këto mendime mbi notën në murin e saj:
”Nuk isha e aftë ti them jo. Jo notave, ndarjes së fëmijëve në bazë të asaj që janë në gjendje të bëjnë. Ti mbyll fëmijët në një numër. T’ju mësoj atyre matematikën e të qënit, sipas asaj që sa më e lartë është nota, aq vlen dhe fëmija.
Nota korupton, nota ndan, nota klasifikon, nota largon. Nota është më e shëmtuara shkatërruese e një bashkësie.
Nota fshin historitë, ecjen, sforcimin, impenjimin e të bërit diçka së bashku, nota është e ashpër , brutale, çmon e dënon, ngre dhe ul, nota gabon në momentin që stabilizon e rinjeh, çalon në varitetin njerëzor.
Nota harron se nga vjen, nota nuk është fytyra. Nota bën të ndihet keq, si ai që i vendos ashtu dhe ai që i merr. Krijojnë ankth, përballime, suksese e dështime.
Nota shkatërron kënaqësinë e zbulimit të mësimit, çdonjëri me kohën e tij e me mundësitë e tij.
Nota shqetëson rritjen, autostimën e konsideratën ndaj të tjerëve. Nota mbjell viktima e krijon paramendime.
Nota nuk u jepet fëmijëve, sidomos në veçanti atij që nuk ja del dot. Mësuesja e di mirë, ndaj dhe është fajtore, se nuk i ka bërë kundërshtim ndërgjegjes.
Profesor Manzi risillte në çdo skedë vlerësimi për të gjithë studentët të njëjtë formulë: ”ka bërë atë që mundet, e pamundura nuk bën.”
| Rudolf Steiner
