Këto çaste po ikin, zotëri i vogël. Pavarësisht se sa përpiqem t’i mbaj, do të më ikin nga duart.
Kështu është jeta.
Ndonjëherë pyetem nëse të kam mbajtur mjaftueshëm.
Por shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Një ditë, krahët e tu nuk do të zgjaten më drejt meje për të të kapur. Në fakt, mendoj se kjo më ka ndodhur.
Nuk do të kesh nevojë të ta puth gjurin e lënduar, as të të përqafoj para gjumit.
Do të më kujtohen këto netë dhe do të dua t’i përjetoj përsëri.
Dhe shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Më nuk do të vish në dhomën tonë të gjumit në mëngjes, ndonjëherë edhe para se të lind dielli, kur ne jemi të lodhur.
Nuk do të ngjitesh më në krevat e të na lusësh të zgjohemi.
Në vend të kësaj, unë do të zgjohem e do të të gjej në kuzhinë duke bërë ushqim për veten.
Do të të shikoj dhe do ta kuptoj se gjërat janë më të lehta tani, e disi më të vështira gjithashtu.
Dhe do të shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Më nuk do të zgjohesh duke më thirrur në mes të natës. Nuk do të më thuash që më do disa herë në ditë. Shpresoj që përsëri do të ma thuash, por e di që nuk do të jetë me ato duart e vockla në fytyrën time.
Nuk do të jetë. Dhe kjo është në rregull.
Por shpresoj që një djalë çdoherë do të ketë nevojë për nënën e tij.
Do të ma lëshosh dorën një ditë, dhe do të më thuash që mund të shkosh vetë në shkollë. Do të më japësh një përqafim që asnjëherë nuk zgjat mjaftueshëm.
Një ditë, do të jesh një burrë e do të kesh fëmijën tënd.
Atëherë do ta di që ti çdoherë do të kesh nevojë për nënën tënde, por në mënyra të ndryshme.
Kështu kam dashur të të rris.
Kështu që do t’i çmoj këto momente.
Do të vazhdoj të të mbaj në duar.
Do të të përqafoj para gjumit.
Sepse një ditë, edhe nëse ke më pak nevojë për mua, do ta dish që unë do të jem aty. /supergrate.net/
