Çdo shtator, qeveria inaguron shkolla të reja me “standardet më europiane”. Fasada të ndritshme, tavane të larta, teknologji dixhitale… por klasat janë bosh.
Nuk ka zëra fëmijësh, nuk ka hapësira të mbushura me gazin e tyre, nuk ka ëndrrat që duhen ushqyer.
Në Malësinë e Madhe këtë vit hyjnë në klasën e parë diku te 150 fëmijë.
Pyetja që i bëra vetes time në heshtjen që më vret nga brenda:” A na mjaftojnë 150 abetare për të mbushur gjithë këto shkolla të reja?!”
Kur të gjithë e dimë se kemi kapacitete dhe mund të strehojnë mijëra…
Fshatrat boshatisen, familjet largohen dhe çdo betejë për dije duket sikur është e humbur para se të fillojë.
Kjo e sotmja nuk është thjesht mungesë nxënësish,jo, jo… kjo është një dramë kombëtare, është tingulli i një këmbane që bie prej vitesh: “SHPOPULLIM” dhe askush se dëgjon…askush nuk reagon.
Fatkeqësisht ende nuk ka asnjë masë reale për ta ndaluar këtë ikje masive, apo një plan shpëtimi…
Shqipëria humbet çdo ditë të ardhmen e saj. Brezat e rinj po ikin. Fshatrat që dikur gjallëronin me zërin e fëmijëve, tani po shndërrohen në kujtime.
Kultura jonë po shndërrohet në histori, që do t’i shijojmë vetëm mes fotove të vjetra dhe përrallave “na ishte një herë”.
Ndërtimi i shkollave pa nxënës është një spektakël politik, ndërsa realiteti është i thjeshtë dhe i hidhur: vendi po plaket, fshatrat dhe qytetet po boshatisen dhe ëndrrat e rinisë po shuhen.
Ironia më e hidhur nuk është vetëm ajo e qeverisë, por ironia jonë, se shohim muret e bukura bosh dhe e dimë se vendi po shpopullohet, pra këto mure janë vetem fasada e një vendi ku drama e ikjes shfaqet në të gjitha format e saj dhe askush nuk i kërkon llogari skenaristit,për gjithë këtë dhimbje…
Pyetjet e mia janë pa përgjigje…
-Kush do t’i mbushë, këto shkolla një ditë me jetë?
-Kush do të mbajë Shqipërinë gjallë, kur fëmijët e saj largohen?
-Kush do t’i rikthejë zërin e lojërave, zërin e shkollës, zërin e një të ardhmeje, që po humbet para syve tanë?
Më thoni: Kush?!
- Autorja është mësimdhënëse në Malësinë e Madhe në Shqipëri
