Arsimi është themeli i një shoqërie të zhvilluar dhe i formimit të individit. Në këtë proces jetik, bashkëpunimi mes tre aktorëve kryesorë: mësuesit, nxënësit dhe prindit, përbën një trekëndësh të fortë që mban mbi vete gjithë sistemin arsimor.
Ky trekëndësh është shtylla kurrizore e edukimit të suksesshëm, pasi secili prej këtyre roleve luan një funksion të pazëvendësueshëm.
Në të kaluarën, marrëdhënia mes mësuesit, nxënësit dhe prindit konsiderohej si një nga bazat më të forta të sistemit arsimor. Ky trekëndësh funksiononte në harmoni, ku secili anëtar kishte një rol të qartë dhe bashkëpunonte për një qëllim të përbashkët: edukimin dhe formimin e brezave të rinj. Sot, megjithatë, ky raport duket i dobësuar, i tensionuar dhe shpesh i prishur. Në vend që të punojnë së bashku, shumë herë këto tre palë shihen si kundërshtarë mes njëri-tjetrit, duke ndikuar negativisht në zhvillimin e nxënësit dhe në ecurinë e sistemit arsimor në tërësi.
Është e pamohueshme që teknologjia dhe shoqëria moderne kanë sjellë ndryshime të mëdha në mënyrën se si fëmijët edukohen. Prindërit janë gjithnjë e më të zënë me punë dhe jetën e përditshme, duke lënë më pak kohë për të ndjekur nga afër procesin arsimor të fëmijëve të tyre. Shpesh, përgjegjësia për gjithçka i lihet mësuesit, duke e ngarkuar atë me detyra që në të kaluarën ishin të ndara në mënyrë më të balancuar me prindërit. Kjo mungesë bashkëpunimi krijon një boshllëk ku nxënësi, në vend që të ndjehet i mbështetur nga të dyja anët, ndjehet i lënë pas dore.
Raporti mes mësuesit dhe nxënësit ka ndryshuar ndjeshëm. Mësuesi nuk shihet më si një autoritet i padiskutueshëm, por shpesh si një figurë që duhet të “provojë” veten për të fituar respektin. Nxënësit, të ekspozuar ndaj rrjeteve sociale, ndaj burimeve të ndryshme informacioni dhe një bote ku gjithçka duket e menjëhershme dhe e lehtë për t’u arritur, e shohin shkollën shpesh si të vjetruar dhe të padobishme. Kjo ndikon në disiplinën, përkushtimin dhe respektin ndaj mësuesit.
Nga ana tjetër, shumë prindër sot ndërhyjnë në mënyrë të tepruar në punën e mësuesit, duke mbrojtur fëmijët e tyre pa marrë parasysh realitetin apo përgjegjësitë që ata duhet të mbajnë. Ka raste kur mësuesit kritikohen padrejtësisht për notat që i vendosin nxënësve apo për mënyrën e mësimdhënies, pa u marrë mundimi që të kuptohet situata në thellësi. Kjo e dobëson autoritetin e mësuesit dhe e bën më të vështirë ruajtjen e një klime të shëndetshme në klasë.
Për më tepër, mungesa e komunikimit të rregullt dhe të sinqertë mes këtyre tre palëve është një nga faktorët kryesorë që e pengon funksionimin e këtij trekëndëshi. Shkollat shpesh dështojnë të krijojnë ura bashkëpunimi të vazhdueshme me prindërit, ndërsa prindërit shpesh nuk e ndjejnë veten të përfshirë në procesin arsimor të fëmijëve. Nxënësi, në këtë mes, përfundon duke mos pasur një mbështetje të qartë dhe të organizuar nga të rriturit që duhet të jenë udhërrëfyesit e tij.
Megjithatë, ky problem nuk është i pakapërcyeshëm. Zgjidhja qëndron në rikthimin e besimit mes palëve, në krijimin e një kulture të dialogut dhe mirëkuptimit. Mësuesi duhet të mbështetet dhe të respektohet si një profesionist i rëndësishëm në shoqëri. Prindërit duhet të jenë të pranishëm dhe bashkëpunues, jo vetëm kur ka probleme, por gjatë gjithë vitit shkollor. Nxënësit duhet të udhëhiqen drejt përgjegjësisë, disiplinës dhe të mësojnë të respektojnë të dy palët që përpiqen për të mirën e tyre.
Trekëndëshi mësues-nxënës-prind është një strukturë themelore që duhet të rikthehet në funksionim të plotë për të garantuar një arsim cilësor dhe të qëndrueshëm. Nëse secili merr përgjegjësinë e vet dhe punon në mënyrë të ndershme dhe të hapur me të tjerët, atëherë shkolla mund të kthehet sërish në një hapësirë zhvillimi dhe edukimi të vërtetë.
Në sistemin arsimor, suksesi i një nxënësi nuk varet vetëm nga aftësitë e tij personale, por është rezultat i një bashkëpunimi të ngushtë mes tre hallkave thelbësore: mësuesit, nxënësit dhe prindit. Ky bashkëpunim shpesh përshkruhet si një trekëndësh, ku secila anë është po aq e rëndësishme sa tjetra. Nëse njëra prej tyre dështon në përmbushjen e rolit të vet, funksionimi i tërësisë dëmtohet, duke ndikuar drejtpërdrejt në të ardhmen akademike, emocionale dhe sociale të fëmijës.
Mësuesi nuk është thjesht një transmetues i dijes, por edhe një udhëheqës, motivues dhe ndërtues karakteri. Ai duhet të krijojë një ambient mësimor të sigurt, të drejtë dhe mbështetës ku çdo nxënës ndjehet i pranuar dhe i inkurajuar për të dhënë më të mirën. Një mësues i mirë është ai që kupton se secili fëmijë ka nevojat, aftësitë dhe ritmin e vet të të nxënit. Ai duhet të mbajë komunikim të vazhdueshëm me prindërit për të ndarë sukseset dhe vështirësitë e nxënësit, por gjithashtu duhet të jetë i gatshëm të dëgjojë dhe të bashkëpunojë për përmirësim.
Në këtë trekëndësh, nxënësi është qendra. Pavarësisht se është më i vogël në moshë dhe me përvojë më të kufizuar, ai duhet të jetë aktiv në procesin mësimor, të tregojë përkushtim dhe vullnet për të mësuar. Është e rëndësishme që ai të ndjejë se ka përgjegjësi për ecurinë e vet dhe të kuptojë se suksesi nuk është vetëm një dhuratë nga mësuesi apo përpjekje e prindit, por edhe fryt i punës dhe disiplinës së tij. Nxënësi duhet të jetë i sinqertë, i hapur për të kërkuar ndihmë dhe të bashkëpunojë si me mësuesit, ashtu edhe me prindërit për të përmirësuar vetveten.
Shpeshherë, prindërit janë të pranishëm në mënyrë të kufizuar në jetën shkollore të fëmijës, duke e konsideruar mësuesin si përgjegjësin kryesor për edukimin akademik. Megjithatë, përfshirja aktive e tyre ka ndikim të drejtpërdrejtë në motivimin dhe suksesin e fëmijës. Prindi duhet të krijojë një ambient mbështetës në shtëpi, të interesohet rregullisht për detyrat, rezultatet dhe gjendjen emocionale të fëmijës në shkollë. Ai duhet të jetë një bashkëbisedues i hapur, jo një kritikues i ashpër. Gjithashtu, duhet të respektojë dhe të bashkëpunojë me mësuesin, duke kuptuar se qëllimi i përbashkët është mirëqenia dhe zhvillimi i fëmijës.
Për të funksionuar në mënyrë të shëndetshme, ky trekëndësh kërkon komunikim të hapur dhe të vazhdueshëm, mirëkuptim të ndërsjellë dhe respekt për rolin që secili ka. Teknologjia sot ofron mjete të shumta për të lehtësuar këtë komunikim, nga platformat digjitale të shkollës deri te takimet online. Për më tepër, organizimi i takimeve të rregullta mes prindërve dhe mësuesve, përfshirja e nxënësve në vendimmarrje për çështje që i përkasin atyre, si dhe vlerësimi i kontributit të secilit, janë mënyra të mira për të ndërtuar një bashkëpunim të frytshëm.
Trekëndëshi mësues-nxënës-prind është një strukturë dinamike që kërkon përkushtim dhe angazhim nga të tre palët. Vetëm nëse ata bashkëpunojnë në mënyrë të sinqertë, me respekt dhe përgjegjësi, mund të krijohet një mjedis edukativ ku nxënësi jo vetëm mëson, por rritet si individ i përgjegjshëm, i vetëdijshëm dhe i përgatitur për të ardhmen. Edukimi nuk është thjesht një detyrë, por një projekt i përbashkët që ndërtohet mbi themelet e bashkëpunimit dhe besimit.
Autorja është mësuese kimie në gjimnazin:”Skënderbeu” Krumë, Has.
AlbanianEducation.net
