Të qenit mësues nuk është thjesht një profesion. Është një zgjedhje që shkon përtej rrogës, orëve të punës apo detyrimeve burokratike. Është arti i të frymëzuarit, i të edukuarit dhe i të ndikuarit në jetën e brezave të ardhshëm. Por sot, mësuesit përballen me një sfidë të madhe: një sistem arsimor që shpesh i vendos në një luftë të pabarabartë me burokracinë, duke lënë në hije misionin e tyre të vërtetë.
Burokracia kundër arsimit të vërtetë
Në vend që të përqendrohet te cilësia e mësimdhënies, sistemi arsimor gjithnjë e më shumë po mbingarkohet me letra, raporte dhe dokumente që në shumicën e rasteve nuk ndikojnë drejtpërdrejt në edukimin e fëmijëve. Mësuesit kalojnë orë të tëra duke plotësuar formularë dhe duke raportuar mbi çdo detaj të procesit mësimor, ndërkohë që koha që duhet të shpenzohet për të frymëzuar, për të ndihmuar dhe për të kuptuar nxënësit bëhet gjithnjë e më e pakët.
Kjo qasje krijon një iluzion se arsimimi është thjesht një proces formal, një mekanizëm që funksionon përmes numrave dhe statistikave, ndërsa realiteti i klasës, sfidat dhe sukseset e vërteta të nxënësve mbeten në hije. Po çfarë ndodh kur mësuesi nuk ka më kohë për të qenë një udhërrëfyes i vërtetë? Kur përparësia është letra dhe jo dija, shkolla kthehet në një sistem të ftohtë dhe mekanik.
A ka më pak rëndësi produkti?
Mësimdhënia nuk është thjesht transmetim i dijeve. Një mësues i mirë nuk është ai që vetëm shpjegon një lëndë, por ai që mëson fëmijët të mendojnë, të ndjejnë, të kuptojnë botën dhe veten e tyre. Një shkollë e mirë nuk prodhon thjesht nxënës me nota të larta, por qytetarë të ndërgjegjshëm, të aftë të përballojnë jetën me dije, vlera dhe kurajë.
Nëse arsimi reduktohet vetëm në raportime dhe teste standarde, humbet thelbi i tij. Mësuesi duhet të ketë lirinë të jetë krijues, të përshtatë metodat sipas nevojave të nxënësve dhe të ketë kohën për të ndërtuar marrëdhënie të vërteta me ta. Nuk është vetëm matematika apo gramatika ajo që ka rëndësi, por edhe aftësitë e jetës, morali, dashuria për dijen dhe vetëbesimi që një mësues mund të mbjellë te një fëmijë.
Të duash apo të mos duash të jesh mësues?
Në një botë ideale, të qenit mësues do të ishte një nga punët më të vlerësuara dhe më të mbështetura. Do të ishte një zgjedhje që të mbush shpirtin me kënaqësi dhe krenari. Por në një realitet ku burokracia, mungesa e mbështetjes dhe nënvlerësimi i profesionit e bëjnë çdo ditë më të vështirë këtë punë, shumë mësues ndihen të lodhur dhe të zhgënjyer.
Megjithatë, dashuria për arsimin dhe për fëmijët është ajo që i mban të fortë ata që e zgjedhin këtë rrugë me pasion të vërtetë. Sepse, pavarësisht sfidave, një mësues i mirë e di që ndryshimi nuk bëhet nëpër letra, por në zemrat dhe mendjet e nxënësve të tij. Dhe ky është një mision që ia vlen çdo sakrificë.
©Albanian Education – Të gjitha të drejtat e rezervuara
