Shpesh dëgjoj që arsimi nuk ka më vlerë. Shpesh më thonë se të jesh mësues sot nuk është privilegj, por sakrificë pa shpërblim. Dhe nuk kanë plotësisht gabim: mësuesi paguhet pak, respektohet pak dhe shpesh mbetet vetëm përballë një sistemi të lodhur. Megjithatë, unë nuk dua të largohem nga arsimi. Jo sepse nuk shoh këto probleme, por sepse jam e bindur se largimi do të ishte një dorëzim, ndërsa qëndrimi është një akt rezistence.
Arsimi nuk është luks, është themel. Nëse unë largohem, humb një mundësi për të qenë pjesë e ndryshimit që aq shumë e kërkoj. Është e lehtë të kritikosh nga jashtë, të flasësh për dështimet e sistemit, për librat e vjetruar, për metodat që nuk frymëzojnë. Por nëse qëndroj brenda, kam shansin t’i jap formë ndryshe orës mësimore, të mbjell tek nxënësit e mi dashurinë për dijen, të tregoj se shkolla nuk është vetëm detyrë, por edhe hapësirë për të menduar lirshëm.
Unë nuk dua të largohem nga arsimi sepse besoj tek fuqia e një mësuesi. Një mësues i vetëm mund të ndezë kureshtjen e një klase të tërë, mund të bëjë një nxënës të ndjejë se ka vlerë, mund të tregojë se dija është më e fortë se çdo paragjykim. Kjo është arsyeja pse çdo orë që zhvilloj, edhe kur jam e lodhur, më bind se qëndrimi im nuk është i kotë.
Sigurisht, arsimi ka fytyrën e tij të ashpër. Nuk është e lehtë të përballesh me prindër që shpesh kërkojnë shumë dhe japin pak, me institucione që e matin punën vetëm me raporte dhe statistika, me shoqëri që e harron se mësuesi është themeli i çdo profesioni tjetër. Por pikërisht këtu qëndron zgjedhja: të dorëzohem apo të qëndroj? Unë zgjedh të qëndroj.
Në fund, nuk dua të largohem nga arsimi sepse dua të shoh fytyrat e nxënësve të mi kur kuptojnë diçka të re, dua të dëgjoj pyetjet e tyre të guximshme dhe dua të di se kam lënë një gjurmë, sado të vogël, tek jeta e tyre. Arsimi më lodh, më sfidon, shpesh më zhgënjen, por kurrë nuk më lë bosh. Dhe kjo është arsyeja pse nuk largohem!
© AlbanianEducation.net – Të gjitha të drejtat e rezervuara
