Vitet ’90 në Kosovë përbëjnë një kapitull të jashtëzakonshëm të historisë sonë, ku arsimi shqiptar nuk ishte vetëm proces mësimor, por formë e qëndresës kombëtare.
Në qendër të kësaj qëndrese qëndronte figura e mësimdhënësit – në atë kohë jo thjesht profesion, por mision i shenjtë dhe sakrificë e përditshme.
Arsimtarët e asaj periudhe u bënë simbol i dritës në errësirë, i dijes në varfëri, dhe i dinjitetit në kohë padrejtësie.
Shkollat u dëbuan nga objektet e veta, ndërsa bodrumet, shtëpitë private dhe dhomat e vogla u shndërruan në klasa të improvizuara. Fëmijët u ulën në dysheme, mësuesit shkruan në fletore të vjetra, dhe orët e mësimit vijonin edhe kur rreziku ishte i pranishëm në çdo hap. Megjithatë, mësimdhënësit e viteve ’90 nuk u dorëzuan.
Ata ecën kilometra të tëra nëpër shi e dëborë, shpesh pa mjete transporti, vetëm që nxënësit të mos humbnin një ditë shkollë. Respekti që merrnin prej prindërve dhe komunitetit ishte i pakushtëzuar. Arsimtari ishte zëri i urtësisë, shtylla e familjes dhe njeriu që mbante gjallë shpresën e një populli të tërë.
Në krahasim me atë periudhë, ditët e sotme paraqesin një realitet krejtësisht tjetër.
Shkollat janë më moderne, mjetet digjitale janë të pranishme, tekstet shkollore të qasshme dhe rreziku fizik ka zhdukur. Por paradoksalisht, autoriteti i mësimdhënësit ka pësuar rënie.
Shoqëria është bërë më e nxitueshme, më skeptike dhe më pak e ndjeshme ndaj rolit të mësuesit.
Ndërhyrjet e panevojshme të prindërve, presioni i vazhdueshëm i rrjeteve sociale dhe mungesa e disiplinës tek disa nxënës e kanë zbehur shkëlqimin e profesionit që dikur ishte model i padiskutueshëm i moralit dhe dijes.
Megjithatë, ky krahasim nuk duhet të kuptohet si kritikë ndaj brezit të sotëm të mësimdhënësve. Përkundrazi, ai tregon se sfidat kanë ndryshuar, por misioni i mësuesit mbetet i njëjtë: të edukojë, të udhëheqë dhe të formësojë breza. Në këtë kohë të teknologjisë dhe informacionit të shpejtë, mësuesi ka nevojë për më shumë mbështetje, më shumë respekt dhe më shumë besim për të bërë punën e tij me dinjitet.
Arsimtarët e viteve ’90 e ruajtën shkollën shqiptare kur gjithçka rreth tyre rrëzohej. Ata e mbajtën gjuhën gjallë kur dikush mundohej t’ua ndalte. Ata i mësuan fëmijët të ëndërrojnë lirinë, kur vetë nuk e gëzonin ende. Prandaj, brezi i sotëm duhet të kujtojë se arsimi nuk ndërtohet vetëm me teknologji apo objekte moderne, por mbi sakrificën, përkushtimin dhe dinjitetin e mësuesit.
Sot, më shumë se kurrë, shoqëria duhet t’i kthejë mësimdhënësit vendin e merituar. Respekti ndaj tyre nuk është vetëm borxh moral për të kaluarën, por investim për të ardhmen. Sepse, pavarësisht kohëve, një e vërtetë mbetet e pandryshuar: aty ku respektohet mësuesi, lulëzon shoqëria; aty ku dobësohet autoriteti i tij, errësohet e ardhmja e brezave.
© AlbanianEducation.net – Të gjitha të drejtat e rezervuara
