Ata që jetën e jetojnë për të tjerët!
Në shikim të parë, mund të duket e çuditshme të thuhet se mësuesit nuk kanë një jetë “normale”. Ata shkojnë në shkollë çdo mëngjes, mbajnë orë mësimi, flasin me nxënës, përgatitin plane pune dhe kthehen në shtëpi si të gjithë të tjerët. Por e vërteta e përditshme e një mësuesi është shumë më e thellë dhe më e ndërlikuar sesa kaq. Jeta e tij nuk është e zakonshme, sepse ai nuk ka një profesion të zakonshëm — ai ka një mision.
Mësuesi nuk e mbyll derën e klasës në orën e fundit dhe t’i harrojë fëmijët që udhëheq. Ai i merr me vete në mendje dhe në zemër. Mendon për nxënësin e heshtur që ndoshta ka nevojë për më shumë mbështetje; mendon për atë që shkëlqen dhe kërkon sfida; mendon për atë që po lufton me vështirësi dhe ka nevojë për dorën e tij. Ky mendim nuk është detyrim — është thjesht natyra e një misionari të heshtur.
Ndryshe nga profesione të tjera, mësuesit nuk punojnë vetëm me fjalë e libra; ata punojnë me shpirtra të rinj. Ata janë formues, ndërtues të karakterit, kultivues të ëndrrave. Çdo fjali e tyre mund të jetë një inkurajim ose një udhëzim që e ndryshon rrjedhën e jetës së një fëmije. Kjo përgjegjësi nuk është e “zakonshme”, dhe as nuk mund të jetë.
Shumë njerëz mendojnë se mësuesit pushojnë kur mbaron dita e shkollës, por në fakt puna e tyre e vërtetë fillon atëherë. Ata kontrollojnë fletore deri vonë, përgatisin ide të reja, mendojnë strategji se si të bëjnë një orë më të gjallë, një mësim më të kuptueshëm, një atmosferë më të ngrohtë. Dhe nganjëherë, mes gjithë lodhjes, ata pyesin veten në heshtje: “A po jap mjaft?” — një pyetje që vetëm zemrat e mëdha ia bëjnë vetes.
Mësuesit nuk kanë jetë “normale” sepse ata jetojnë duke dhënë. Japin energji, durim, dije, mirësi, kohë, qetësi dhe shpesh pjesë të vetes që askush nuk i sheh. Ata janë të parët që duartrokasin sukseset e fëmijëve dhe të fundit që dorëzohen para vështirësive të tyre. Edhe kur duken të lodhur, mësuesit nuk e lënë asnjëherë të fiket drita që mbajnë brenda — dritën e dijes, dritën e shembullit, dritën e dashurisë.
Dhe pikërisht për këtë arsye, jeta e mësuesit nuk mund të jetë “normale”. Sepse ata e kanë zgjedhur një jetë të jashtëzakonshme, një jetë që prek të ardhmen e një kombi, një jetë që ndërton njerëz.
Në fund, mësuesit meritojnë më shumë se sa një falënderim. Meritojnë mirëkuptim, respekt dhe mbështetje. Sepse ndërsa shumica prej nesh jeton për veten, mësuesit jetojnë për brezat që vijnë.
Jeta e tyre mund të mos jetë “normale”, por është një nga jetët më fisnike që mund të zgjedhë një njeri.
© AlbanianEducation.net – Të gjitha të drejtat e rezervuara
