Në bazën e trekëndëshit është prindi — qetësia.
Nga shtëpia, nxënësi tërheq ngrohtësi, ritëm dhe balancë emocionale.
Në komunitete si i yni, qetësia nuk është gjithmonë e lehtë për t’u gjetur —
por edhe një përpjekje e vogël e prindit për të pyetur “Si ishte sot në shkollë?”
mund të bëhet themeli i paqes mbi të cilin fëmija ndërton.
Në një anë të trekëndëshit qëndron mësuesi — forca.
Ne shtyjmë, nxisim, i tërheqim drejt mundësive të reja. Kërkojmë më shumë sepse shohim më shumë tek ata.
Ndonjëherë forca jonë duket si disiplinë,
herë si besim te një nxënës që ka ndalur së besuari te vetja.
Dhe që e plotëson trekëndëshin janë shokët e klasës — mirësia.
Ata japin atë që ne nuk mund ta japim gjithmonë: të qeshurat, përpjekjen e përbashkët, ndjesinë e përkatësisë.
Ata e bëjnë të mësuarin- njerëzor.
Ata e bëjnë dështimin të mbijetueshëm.
Kur këto tre pika lidhen —
shtëpia, shkolla dhe bashkëmoshatarët —
mësimi bëhet më shumë se udhëzim.
Ai bëhet transformim.
📖 Çdo fëmijë qëndron brenda një trekëndëshi — i mbajtur nga qetësia e shtëpisë, forca e mësuesit dhe mirësia e shokëve të tij. Kur këto tre lidhen, mësimi bëhet më shumë se udhëzim. Ai bëhet transformim. 🌱
Nga Jeta Bakalli – U.D e Drejtoreshës në SHMU” Mazllum Këpuska” Gjakovë
