Në vitin 2017, gjatë një takimi pune me drejtorë të shkollave në Kosovë, ku i pranishëm ishte edhe ministri i atëhershëm i Arsimit, z. Arsim Bajrami, një këshilltare rezidente e Bashkimit Evropian nga Universiteti i Vjenës bëri një vërejtje që la gjurmë. Ajo deklaroi:
> “Kam parë që objektet shkollore në Kosovë janë të shekullit 21, por më duhet të them se mësimdhënësit kanë mbetur në shekullin 20. Në Austri është e kundërta.”
Ndonëse nuk dihet nëse ajo kishte bërë një studim të thelluar për të arritur në këtë përfundim, duket se u mbështet në përvojën e saj të drejtpërdrejtë me sistemin tonë arsimor. Fakti që nuk pati reagime të forta ndaj saj në atë takim, mund të merret si një formë e heshtur aprovimi.
Sot, në vitin 2025, rikujtimi i kësaj deklarate na nxit të reflektojmë, A kemi lëvizur përpara? A është ende i vlefshëm ky konstatim?
Personalisht, besoj se jo. Sot kemi mësimdhënës ndryshe.
Shumica prej tyre janë tashmë zbatues të kurrikulës së re dhe kanë përfunduar trajnime të ndryshme profesionale, pavarësisht diskutimeve për cilësinë apo organizimin e tyre. Aftësitë teknologjike të mësimdhënësve janë përmirësuar dukshëm. Madje, pandemia COVID-19, sado sfiduese që ishte, u shndërrua në një katalizator për përvetësimin e mjeteve digjitale dhe për zhvillimin e praktikave të reja pedagogjike.
Mësimdhënësi i sotëm ka filluar të dalë nga “zona e komfortit”, duke sfiduar veten për të menduar ndryshe dhe për të ndërtuar mësim të përqendruar te nxënësi. Ai nuk është më thjesht transmetues i njohurive, por është bërë udhërrëfyes, mentor, motivues dhe partner në të nxënë.
Por a është kjo e mjaftueshme për të hedhur poshtë përfundimisht vërejtjen e dhënë në 2017? Ndoshta po, ndoshta jo. Sepse ende mbetet shumë për të bërë.
Transformimi është i dukshëm, por i papërfunduar. Ne jemi në një udhëtim drejt mësimdhënësit të plotësisht përgatitur për sfidat e shekullit 21, një mësimdhënës që nuk përgatit nxënësit thjesht për të kaluar teste, por për të jetuar e përballuar një botë komplekse, dinamike dhe të pasigurt.
