Të nesërmen, në murin e korridorit, dikush shkroi me gërma të mëdha: “TË JESH NJERI I MIRË, ËSHTË NOTA QË NUK VJETËROHET KURRË.” Dhe asnjë mësues nuk e fshiu…
– Në fund të këtij viti, çfarë mendoni se do t’u lini pas të tjerëve? Cila do të jetë trashëgimia juaj në këtë shkollë?
Nxënësit u panë me njëri-tjetrin. Disa qeshën. Disa u menduan seriozisht.
– Kam punuar me pasion një mural në oborrin e shkollës, – tha Ajla dhe uli kokën, si për të fshehur buzëqeshjen.
– Unë lashë notën më të lartë në matematikë, – shtoi Maksi me një krenari të përmbajtur.
– E lashë klasën gjithmonë me zhurmë, – u dëgjua me humor nga fundi zëri i Alvinit.
– Unë i dhuroja çdo mëngjes një “mirëmëngjes” rojes së shkollës, – tha Joani, dhe gjithë klasa ia ktheu me duartrokitje të lehta…
Mësuese Mira buzëqeshi. Nuk e ndërpreu rrjedhën e atyre fjalëve të vogla, por të çmuara. Pastaj tregoi një histori të shkurtër:
“Në një familje, dikush pyeti babanë e moshuar se çfarë kishte bërë me shtëpinë: a e kishte ndarë trashëgiminë? A kishte shkruar një testament? Babai uli kokën dhe tha: “Kaq vlej tani? Thjesht një shtëpi që duhet ndarë?”.
Pastaj shtoi: “Trashëgimia ime nuk është ajo që kam. Është ajo që ju kam dhënë gjatë gjithë jetës: edukatën, sakrificat, kujdesin. Nëse këto s’ju kanë mjaftuar, s’ka shtëpi që do t’ju mjaftojë.’”
Pas këtij tregimi, klasa heshti.
Mësuese Mira përfundoi:
– Në fund të çdo viti, lëmë pas më shumë sesa fletë pune dhe nota. Lëmë pas një mënyrë sjelljeje, një kujtim, një fjalë të mirë ose një lëndim. Lëmë pas mënyrën se si kemi bashkëjetuar me të tjerët. Ky është testament më i fortë se çdo certifikatë: Trashëgimia e karakterit tonë.
Të nesërmen, në murin e korridorit, dikush shkroi me gërma të mëdha:
“TË JESH NJERI I MIRË, ËSHTË NOTA QË NUK VJETËROHET KURRË.”
Dhe asnjë mësues nuk e fshiu.
©Portali Shkollor-
