Mamaja ime ishte mësuese. E kujtoj kur mbrëmjeve mbas bukës vendoste në të njëjtën tavolinë ku pak më parë ishin shtruar pjatat detyrat e nxënësve që do korrigjonte.
Nuk përdorte stilolaps të kuq për të vënë në dukje gabimet, por i nënvizonte me një jeshile të butë, si gjethet e para të pranverës.
Një nga këto mbrëmje, kur nuk kisha gjumë dhe po i rrija në krah e po lexoja librin Topolino, e pyeta pse përdorte atë ngjyrë dhe jo të kuqen që përdornin të gjithë mësuesit e tjerë.
M’u përgjigj pa ngritur kokën nga letrat që po lexonte:
– Në gjërat e të tjerëve duhet të hysh në majë të gishtave, sidomos kur ke detyrë t’i korrigjosh gabimet, e kuqja është një ulërimë, është diçka që nuk mund ta debatosh. Sikur të thotë: “Ti ke gabuar!” duke të tundur gishtin para syve.
Jeshilja është dashamirëse si një bimë që rritet dhe per t’ia arritur kësaj ka nevojë për mbështetje; jeshilja nuk shkatërron.. ajo mbështet.
M. Maggio
Përgatiti: Brizida Gjikondi
