Në epokën e globalizimit dhe teknologjisë, arsimi është përballur me një transformim të madh, duke kaluar nga metodat tradicionale në një model të bazuar në inovacion dhe digjitalizim.
Në teori, ky zhvillim duhet të kishte sjellë përmirësim në cilësinë e edukimit dhe përgatitjen e brezave të rinj për një botë gjithnjë e më komplekse. Megjithatë, në praktikë, sfidat që ka sjellë ky ndryshim tregojnë se arsimi modern nuk është domosdoshmërisht më i efektshëm. Përkundrazi, ai ka krijuar një brez fëmijësh që shpesh ndihen të shkëputur nga realiteti, të mbingarkuar nga informacioni, por të papërgatitur për jetën.
Një nga problemet më të mëdha të arsimit të sotëm është varësia e tepruar nga teknologjia. Platformat digjitale, aplikacionet edukative dhe mësimi online po zëvendësojnë gjithnjë e më shumë metodat tradicionale të të nxënit. Megjithëse kjo mund të duket si një arritje, ajo ka sjellë pasoja të padëshiruara: përqendrimi i fëmijëve ka rënë ndjeshëm, aftësia për të analizuar dhe reflektuar është dobësuar, dhe mendimi kritik shpesh është zëvendësuar nga kërkimi i shpejtë i informacionit të gatshëm. Për më tepër, ndërveprimi social në mjedisin shkollor po zbehet, duke ndikuar negativisht në zhvillimin emocional dhe shoqëror të fëmijëve.
Një tjetër aspekt kritik është qasja e sistemit arsimor ndaj suksesit. Në shumë vende, arsimi është bërë një garë e pandërprerë për nota të larta dhe rezultate në teste standardizuara, duke lënë mënjanë zhvillimin e aftësive të rëndësishme për jetën. Nxënësit mësojnë për të kaluar provime, jo për të kuptuar botën apo për të ndërtuar një identitet të fortë intelektual dhe moral. Kjo qasje jo vetëm që ka ulur cilësinë e dijes, por ka rritur edhe nivelin e stresit dhe ankthit te fëmijët, të cilët ndihen të papërshtatshëm nëse nuk përmbushin standardet e përcaktuara nga shoqëria.
Më tej, vërehet një shkëputje e thellë mes familjes dhe shkollës. Në të kaluarën, arsimi nuk ndodhte vetëm brenda mureve të klasës, por ishte një proces i vazhdueshëm që mbështetej edhe nga familja dhe komuniteti. Sot, shumë prindër, të zënë me angazhimet e tyre profesionale, nuk kanë kohë të mjaftueshme për të ndjekur edukimin e fëmijëve të tyre. Kjo mungesë përfshirjeje ka krijuar një boshllëk në edukimin moral dhe emocional të fëmijëve, duke i lënë ata të orientohen vetëm nga ndikimi i rrjeteve sociale dhe mediave digjitale.
Megjithatë, situata nuk është pa shpresë. Kriza e arsimit të sotëm mund të shërbejë si një pikënisje për një riformulim të sistemit arsimor. Një zgjidhje do të ishte rikthimi i ekuilibrit mes teknologjisë dhe metodave tradicionale të të mësuarit, duke nxitur më shumë ndërveprim të drejtpërdrejtë mes nxënësve dhe mësuesve. Po ashtu, është e nevojshme që shkollat të përqendrohen më shumë në zhvillimin e aftësive kritike, kreative dhe sociale të fëmijëve, sesa thjesht në mbushjen e tyre me informacion.
Në fund të fundit, arsimi nuk ka për qëllim vetëm të prodhojë individë të aftë për tregun e punës, por qytetarë të përgjegjshëm, të menduar dhe të përgatitur për të përballuar sfidat e jetës. Nëse nuk e kuptojmë këtë, rrezikojmë të krijojmë një brez të ardhshëm që, ndonëse i pajisur me teknologji dhe njohuri të shumta, nuk do të dijë si t’i përdorë ato për të ndërtuar një shoqëri më të mirë.
©Albanian Education – Të gjitha të drejtat e rezervuara
