Arsimi është dritë. Dhe drita nuk lind në errësirë frike ,lind në hapësira ku zemrat ndihen të sigurta, ku mendja guxon të mendojë, ku shpirti nuk dridhet, por rritet. Arsimi i vërtetë nuk ndërtohet me zëra të ngritur, me kërcënime apo me heshtje të imponuar. Ai ndërtohet me besim, me respekt dhe me dinjitet profesional.
Një fëmijë që mëson nga frika nuk mëson për jetën, por për mbijetesë. Ai nuk pyet sepse ka kuriozitet, por sepse ka frikë të gabojë. Ai nuk flet sepse ka ide, por sepse i trembet ndëshkimit. Në një mjedis të tillë, dituria nuk lulëzon ,ajo fshihet. Ëndrrat nuk rriten ,ato tkurren.
Ndryshe është shkolla ku sundon besimi. Atje nxënësi guxon të gabojë, sepse e di se gabimi nuk është turp, por hap drejt të kuptuarit. Atje mësuesi nuk sundon me autoritet të ftohtë, por udhëheq me zemër dhe mençuri. Atje fjala “pse?” është më e rëndësishme se fjala “duhet”.
Respekti është gjuha e arsimit. Respekti ndaj nxënësit, ndaj mësuesit, ndaj çdo mendimi të shprehur me sinqeritet. Kur respektohet nxënësi, ai ndjen se ka vlerë. Kur respektohet mësuesi, arsimi merr formë, forcë dhe drejtim. Pa respekt, shkolla bëhet një ndërtesë bosh; me respekt, ajo bëhet shtëpi e dijes.
Dinjiteti profesional i mësuesit është themeli i çdo sistemi arsimor. Mësuesi që ndihet i vlerësuar, i dëgjuar dhe i mbështetur, i jep nxënësit më shumë se mësim , i jep shembull jete. Ai formon jo vetëm mendje të ditura, por edhe njerëz të drejtë, të sigurt dhe të ndjeshëm.
Arsimi nuk është thjesht libra dhe nota. Është ndërtim shpirti. Është proces i ngadalshëm, i ndjeshëm dhe i shenjtë. Dhe ky proces nuk mund të zhvillohet në klimë frike. Sepse frika shkatërron atë që arsimi përpiqet të ndërtojë: besimin te vetja, dashurinë për dijen dhe respektin për tjetrin.
Prandaj, nëse duam një shoqëri të fortë, duhet të ndërtojmë shkolla të forta. Jo me frikë, por me besim. Jo me imponim, por me respekt. Jo me nënshtrim, por me dinjitet profesional.
Sepse vetëm aty ku ka zemër, ka arsim. Dhe vetëm aty ku ka arsim të vërtetë, lind e ardhmja.
