Unë kam lindur pa mjekime. Pas kësaj, unë refuzova ibuprofenin. Një javë pas lindjes, me burrin tim në punë, zbrita vajzën tonë dhe një karrocë 15 kilogramësh poshtë shkallëve nga apartamenti ynë për në katin e poshtëm, për të shkuar te pediatri.
Kisha dhimbje, por ndihesha e fortë. Për më tepër, doja të ndjehesha e fortë. E urreja të ndihesha e varur nga të tjerët, edhe nëse veprimi i të qenit i kujdesshëm ishte ngushëllues. Unë nuk isha e dobët. Si mund të ishte ky një problem?
Epo, ishte. Dhe është. Për miliona prej nesh.
Ne jemi në grahmat e një kulture toksike të mundshme, e cila vlerëson forcën dhe produktivitetin mbi qetësinë dhe vetë-ruajtjen. Të jesh “i fortë si nënë” është simboli i fundit i nderit. Sot, si një themeluese i një projekti për shëndetin e nënës, e shoh shpesh këtë.
Pavarësisht se kanë shpenzuar shumë për kujdesin shëndetësor globalisht, Shtetet e Bashkuara nuk kanë një sistem standard, të integruar të kujdesit pas lindjes. Këtu, sigurimi privat, kundër rekomandimit të Kolegjit Amerikan të Obstetërve dhe Gjinekologëve, ende zakonisht kufizon mbulimin e kujdesit pas lindjes në një vizitë deri në rreth gjashtë javë pas lindjes.
Ndërsa statistikat tona po bërtasin, vuajtjet tona nuk po e bëjnë ende këtë. Shpesh shprehemi vetëm me kaq: “Unë jam mirë”. “Do të jem mirë” “Do ta kuptoj”.
Shumica dërrmuese e kulturave dhe vendeve në të gjithë botën e pranojnë që tremujori i katërt – i përcaktuar si nga 40 ditët e para deri në 90 ditët pas lindjes – është një kohë e veçantë, e veçantë që përgatitet dhe më pas shënohet nga pushimi dhe praktikat shëruese.
Ekziston një njohje themelore që personi i lindjes duhet të rikuperohet dhe të kujdeset për veten pas ushtrimeve fizike dërrmuese të shtatzënisë dhe lindjes dhe për të lehtësuar lidhjen dhe kalimin nga “unë” tek “nëna”. Ështtë një proces normal, i shëndetshëm dhe i nevojshëm.
Ne i mbushim rrjetet tona të mediave sociale me fotografi të lumtura të foshnjave, megjithatë grumbullohemi pas dyerve të mbyllura. Të vërtetat tona zbulohen vetëm pasi, kur cenueshmëria mund të përdoret si një burim force, i paraqitur si një reflektim paralajmërues për të gjithë.
Në fund të fundit, dëshira jonë për barazi kërkon që ne të jemi të forta me çdo kusht. Ne duhet të sakrifikojmë trupat dhe psikikën tonë për të mbajtur vendin tonë në një paradigmë të drejtuar nga burrat që nuk na sigurojnë të drejta të njëanshme të paguara ose kohë shërimi. Foshnja është e para; ne mbetemi të fundit.
Në emër të provës se mund t’i bëjmë të gjitha, ne kemi lejuar që përvoja më heroike, frikësuese dhe komplekse që trupi i njeriut do të kalojë (lindja) të minimizohet nga frika e etiketimit të brishtë.
Ne mund të bëjmë më mire se kaq. Po sikur të planifikojmë edhe për pas lindjes, ashtu si kemi planifikuar për lindje? Po sikur të normalizonim vazhdimin e përvojës pas lindjes: e mira, e keqja dhe e ndërmjetme? Pas lindjes është e pabesueshme dhe e fuqishme. Por është gjithashtu rraskapitëse dhe e lodhshme fizikisht.
Unë them, le të kërkojmë me zë të lartë më shumë mbështetje dhe shërbime, por vetëm nëse premtojmë që do ta mundojmë veten më pak. Kush është me mua?
