Unë kam qenë i ftuar së fundmi në një podcast për prindërit që shajnë.
Kjo më bëri të reflektoj se si e trajtova mallkimin në shtëpinë time dhe cili ishte mesazhi që po përpiqesha të komunikoja me fëmijët e mi.
Si shkrimtar, trajner i komunikimit të korporatave dhe folës kryesor (për fuqinë e fjalëve dhe të folurit pozitiv me veten), kaloj shumë kohë duke menduar për fjalët pasi ato përcaktojnë jetesën time. Fjalët kanë fuqi të jashtëzakonshme dhe kjo fuqi mund të jetë pozitive ose negative. Sa herë që hapim gojën dhe flasim, për të mos thënë çdo herë që flasim me veten, ne kemi një zgjedhje në fjalët që përdorim.
Si një komunikues ekspert, unë mbështetem në fjalët e famshme të Stan Lee: “Me fuqi të madhe, vjen përgjegjësia e madhe.” Këto fjalë ishin në një film Spiderman, sepse fjalët janë ngjitëse, si rrjeta e merimangës dhe ato i përmbahen personit që i thotë ato. Është më mirë që ne të zgjedhim fjalë pozitive, fjalë frymëzuese dhe fjalë provokuese për të mbushur mendjet dhe rrjetat tona, sepse ato tërheqin njerëz tek ne. Në të vërtetë, vlen të thuhet: “Cilësia e komunikimit tonë përcakton cilësinë e marrëdhënieve tona”.
Unë nuk mbaj mend që prindërit e mi të më kenë sharë mua dhe motrën time para se të ishim të rritur dhe madje edhe atëherë, unë mund të kujtoj vetëm disa raste. As nuk kam mallkuar fëmijët e mi kur ishin të vegjël. Më kujtohet disa herë kur disa fjalë të zgjedhura në spanjisht më dolën nga goja, por ata nuk flisnin spanjisht.
Në thelb, unë i mësova fëmijët e mi se ata nuk ishin aq të gjatë sa të arrinin fjalët sharëse dhe edhe nëse i dinin fjalët, ata nuk ishin aq të gjatë sa t’i përdornin ato. Kjo funksionoi çuditërisht mirë, aq mirë sa do të doja të falënderoja personin që më sugjeroi një variant të atij koncepti, vetëm se nuk e mbaja mend kush ishte.
Ndërsa fëmijët e mi piqeshin dhe djali im filloi të më ngulmonte, e dija që nuk do të isha në gjendje të mbështetesha në kufizimin e lartësisë për fjalimin e tij, por deri atëherë, ai kishte mësuar mësime të tjera të rëndësishme komunikimi. Të dy fëmijët e mi shpesh nuk i dinin punët e mia të komunikimit të korporatave, ku rregulli i parë i komunikimit është që ai duhet të jetë i respektueshëm. Asnjë komunikim nuk duhet të ndikojë negativisht në vetëvlerësimin e dikujt.
Adoleshentët e mi e dinë që disa fjalë sharëse, apo edhe fjalë të zakonshme, janë mosrespektuese për disa njerëz dhe jo për të tjerët. Për shembull, unë u kërkoj atyre të thonë “oh mirësia ime” ose “o zoti im” për të mos qenë blasfemues. I kujtoj se betimi në një gjuhë tjetër është ende betim dhe të jeni të kujdesshëm sepse nuk e dini çfarë gjuhësh flet dikush. Të gjithë kanë fjalë që janë në listën e tyre të mos-pranimit dhe unë nuk do t’i rendis këtu dhe nuk do t’i jap më shumë fuqi negative. Edhe fjalët si “budallaqe” nuk janë respektuese për disa, veçanërisht kur përdoren për të përshkruar një person ose idetë e tyre. Nga ana tjetër, bomba F është shenjë pikësimi për disa njerëz dhe një theks dramatik i rëndësishëm për të tjerët.
Pra, sa më shumë që mendoja për mallkimin dhe prindërimin, kuptoj se mësimi më i rëndësishëm nuk është të mallkosh, por përkundrazi të praktikosh me respekt komunikim. Kjo do të thotë, asnjë ulërimë, asnjë fyerje, asnjë ton ose gjuhë trupi, asnjë fjalë nxitëse (pavarësisht nëse janë mallkime apo jo) dhe asgjë që zvogëlon vetëvlerësimin. Fëmijët që janë rritur për të komunikuar me respekt nuk do të mallkojnë.
