“Isha shtatë vjeç kur babi na la. Unë isha fëmija i vetëm i prindërve të mi, kështu që nëna ime dhe unë mbetëm të vetëm.
Nuk dinim çfarë të bënim. Dua të them, ne ishim shumë të varur prej tij. Ai e mbante familjen, mamaja ishte shtëpiake dhe unë isha vetëm shtatë vjeç. I dobët fizikisht dhe gjithmonë i ofenduar nga të tjerët në shkollë. Nuk kam qenë i mirë për asgjë.
Trupi im ishte plot probleme, vuaja nga astma bronkiale, problemet me sinuset, kam një veshkë të vetme funksionale, kam diabet dhe kam bërë fraktura të shumta gjatë gjithë fëmijërisë sime për shkak të trupit të dobët. Mami më çonte te shumë mjekë të ndryshëm për të më parë, më ushqeu me ushqime të mbushura me energji, më çoi në palestër etj. Por gjithçka dështoi dhe ende vuaj nga sëmundjet e mësipërme. Kështu që tani edhe pse jam një burrë i rritur plotësisht (në moshë), në të 30-at e mia, ende dukem si një fëmijë që po studion për të hyrë në shkollën e mesme.
Nuk isha në gjendje të bëja shumë në aspektin fizik dhe emocional, kështu që bëra atë që më dukej më e lehtë, të studioja. I jam përkushtuar për orë, ditë, javë, muaj studimeve. Ishin ngushëllimi im; më ndihmonin të qëndroja larg kaosit dhe gjithashtu më ndihmonin të harroja se kush isha dhe çfarë nuk mund të isha. Meqenëse po i kushtoja shumë nga koha ime librave, u bëra i zoti në profesionin tim. Unë u diplomova nga kolegji kur isha rreth 20 vjeç dhe fitova doktoraturën time në moshën 26 vjeçare.
Fitova shumë oferta pune, por i refuzova të gjitha. Doja të bëja më shumë se një punë. Pra, si doktorant i shkencave, aplikova për kërkime në universitete të ndryshme prestigjiozë me profesorë dhe shkencëtarë. Kam marrë telefonata nga pothuajse të gjithë. Unë isha super i emocionuar dhe gati të nisja punë sa mëparë. Ia dhashë lajmin mamit, mendova se do të ishte e lumtur, por ajo u trondit. Ndonëse e lumtur që po përparoja shumë në karrierën time, ishte edhe e tronditur dhe e trishtuar që do të më duhet të qëndrojajashtë vendit për një kohë të gjatë. Ajo ishte e shqetësuar se do ta lija atë si babai im dhe po mundohej të mos qante në moment, por lotët i rridhnin jashtë kontrollit. U përpoqa ta ngushëlloja, por ajo u largua nga dhoma.
Më vonë atë natë isha duke parë televizor, kur dëgjova një zhurmë në kuzhinë. Shkova të shihja çfarëkishte rënë dhe atje pashë mamin të shtrirë në tokë; ajo po pësonte një atak në zemër. Kështu që thirra shpejt ambulancën dhe e çuam në spital me urgjencë. U shtrua menjëherë në njësinë e kujdesit intensiv. Mua më kërkuan të ulesha në ndonjë vend, pasi do të duhej pak kohë para se të flisja sërish me të. Nuk dija çfarë të bëja, thjesht po vija re se frymëmarrja më ishte shpejtuar. Isha aq i shqetësuar për nënën time,saqë kisha harruar se vuaja nga astma dhe e kisha lënë në shtëpi pompën time të astmës.
Gjëja që mbaj mend ishte se u rrëzova përtokë. Më vonë e gjeta veten në një nga shtretërit e spitalit. Doktori ishte shumë i zemëruar me mua dhe pasi ai u largua, infermierja më tha se duhet të isha më ikujdesshme pasi nëna ime kishte nevojë në këto momente për vëmendjen time. Nëse ajo e merrte vesh për çfarë më kishte ndodhur, atëherë gjendja e saj mund të përkeqësohej. Kështu që u përpoqa të ngrihesha, por infermierja më kërkoi të rrija ende shtrirë derisa të mbërrinin analizat e mia, në mënyrë që të mund të përcaktonin gjendjen time përpara se të më lejonin të ecja përsëri. Në gjithë këtë rrëmujë dhe pas gjithëkëtyre pengesave, kuptova se si mamaja ime kishte qenë gjithmonë pranë meje. Pa as edhe një ankesë të vetme. Ajo luftoi për të dy ne, e menaxhoi shtëpinë e vetme në mënyrë që unë të përqendrohesha në studime dhe të bëja atë që doja. Kuptova se ishte koha ime të kujdesesha për të. Kështu që i qëndrova pranë, refuzova ofertat e punëve larg dhe zgjodha një pozicion mësimdhënësi në kolegjin lokal. Mamiështë mirë tani; pak e trishtuar që nuk shkova, por e lumtur më shumë se kurrë që djali i saj, për të cilën ajo ishte krenare, po i qëndron pranë e po kujdeset për të.
Faleminderit per leximin!
-Anonim, 30 vjeçari”
