Në një kohë kur arsimi në vendin tonë përballet me sfida të shumta, Shqiponja Zeka nga Peja, me një përvojë 15-vjeçare në arsim, është ndër ato mësuese që e shohin profesionin jo thjesht si punë, por si një mision që ndikon drejtpërdrejt në formimin e brezave të rinj.
Mësuesja Shqiponja në një intervistë për Gazetën Online për arsim AlbanianEducation.net, e pranon se sot të jesh mësimdhënës është një sfidë më vete – sidomos në një kohë kur teknologjia ka ndryshuar mënyrën e të nxënit, ndërsa pritshmëritë ndaj mësuesve janë rritur, shpesh pa u ofruar atyre mjetet dhe mbështetja e nevojshme.
E pyetur për debatet rreth testimit të mësimdhënësve, ajo shpreh hapur qëndrimin e saj kundër këtij procesi, duke theksuar se testimet e vazhdueshme jo vetëm që janë të panevojshme, por edhe minojnë besimin dhe profesionalizmin që ky profesion kërkon dhe meriton.
Lexoni të plotë intervistën me mësuesen Shqiponja Zeka dhënë për AlbanianEducation.net:
Një CV e juaja që t’iu njohin më mirë lexuesit?
Jam Shqiponja Zeka e lindur me 16.02.1988 në qytetin e Pejës. Jam e martuar, nënë e tre fëmijëve. Shkollimin fillor të mesëm të ulët e kam kryer në shkollën “8 Marsi”, në Pejë, më pas gjimnazin drejtimi Shkencar Natyrore. Pas përfundimit të shkollë së mesme kam vazhduar studimet ne Universitetin “Fehmi Agani”, në Gjakovë, Fakulteti i Edukimit, programi fillor. Më pas kam vazhduar edhe studimet Master në qytetin e Pejës, drejtimi Menaxhimi i Burimeve Njerëzore, ku tani këto ditë do të diplomoj.
Kam përvojë në mësimdhënie qe 15 vite, ndërsa qe 14 vite punoj mësimdhënëse në shkollen “Xhemail Kada”. Kam ndjekur disa nga trajnimet që kanë të bëjnë me zhvillimin tim profesional që më kanë ndihmur dhe lehtësuar punën.
Gjatë punës si mësuese kam planifikuar dhe zhvilluar orë mësimore në përputhje me kurrikulën, kam përdorur metoda bashkëkohore për të rritur angazhimin e nxënësve dhe kam bashkëpunuar ngushtë me prindër dhe kolegë për të përmirësuar rezultatet e tyre.
Kur keni kapur ditarin për herë të parë, çfarë ndjenje ishte për ju?
Ndjenja që përjetova kur kam mbajtur ne duar ditarin per here te parë ishte shumëdimensionale – e thellë, e ngarkuar me përgjegjësi, por edhe e mbushur me krenari, lodhje dhe shpesh, dashuri të heshtur. Të qenit mësuese nuk është vetëm një profesion – është një mision njerëzor dhe emocional. Një mësues/e ndien një përzierje emocionesh çdo ditë që shkel në klasë: përgjegjësi, Dashuri dhe kujdes, krenari, durim, lodhje dhe shpresë.
Në thelb ndjenja e mësuesit është si një zjarr i qetë që nuk fiket lehtë – nuk ndizet nga lavdia apo paga, por nga pasioni për të dhënë, për të ndriçuar, për të ndërtuar njerëz.
Nëse do ta përmbledh me një fjali: “Një mësues/e ndien me mendje, mëson me zemër dhe jeton në kujtimet e nxënësve përgjithmonë”.
A mund të na tregoni një rrëfim që nuk do ta harroni që ju ka ndodhur, qoftë me nxënës apo kolegë?
Po, rrëfimin që po tregoj ka të bëjë me një nxënëse që erdhi për herë të parë në klasë, ku ishte e hutuar dhe e trembur. Quhej Dina. Sytë e saj ishin të mëdhenj dhe të ndrojtur. Ajo vinte nga një familje që flisnin gjuhën boshnjake dhe nuk dinte asnjë fjalë shqip.
Nuk fliste me askënd. Vetëm rrinte ulur në bankën e fundit, duke vëzhguar gjithçka me kureshtje, por pa asnjë shprehje në fytyrë.
Fëmijët e tjerë herë e injoronin, herë qeshnin me të. Jo me ligësi, por thjesht sepse nuk e kuptonin dot heshtjen e tij. Unë, si mësuese, nuk e kisha të lehtë. Më duhej të flisja me të pa fjalë – me gjeste, me buzëqeshje, me shpresë. Ditë pas dite, fillova t’i shkruaja fjalët në fletë, dhe ai i mësonte.
Fjalët e para që më tha ishin: “Faleminderit, mësuese.”
Zëri i saj ishte i butë, por ajo ishte një fitore e madhe.
Ai kishte filluar të mësonte!
Vitin e dytë nisi të lexonte me zë të ulët. Në vitin e tretë, filloi të shkruante shkrime të shkurtra. Gabonte, por nuk ndalej. Asnjëherë nuk e dëgjova të thoshte “s’di” apo “s’mundem”. Kishte një përkushtim të rrallë.
Në vitin e katërt, ndodhi diçka që më preku thellë: nxënësit nisën ta dëgjonin. E kërkonin në grup, i lexonin shkrimet me admirim. Ajo nuk ishte më “djaloshi që nuk dinte shqip”, por që kishte histori për të treguar.
Në vitin e pestë, Dina u bë nxënësja më e mirë e klasës.
Jo vetëm në nota, por në sjellje, në përkushtim, në frymëzim për të tjerët.
Kur mora në dorë fletoren e tij me hartimin “Si më ndihmoi mësuesja ime”, sytë më mbushën me lot. Ai kishte shkruar me një shqipe të pastër, të bukur, dhe çdo fjali ishte një falënderim i heshtur për pesë vitet e durimit, punës dhe dashurisë.
Mësimi që më dha Dina:
Nuk është gjuha që të bën pjesë e një klase. Është zemra, përpjekja dhe dëshira për të mësuar. Dhe ndonjëherë, ata që nisin në heshtje, përfundojnë duke folur më fort se të gjithë – jo me zë, por me vepra.
Sa është e vështirë sot të jesh mësimdhënës/e?
Të jesh një mësimdhënëse sot është një detyrë fisnike, por edhe e mbushur me sfida të shumta. Shoqëria ka ndryshuar, nxënësit kanë evoluar, teknologjia ka marrë një rol të madh, dhe pritshmëritë janë rritur – shpesh pa u dhënë mësuesve mjetet dhe mbështetjen e duhur.
Mësimdhënësit sot përballen me klasa të larmishme, ku nxënësit vijnë nga kultura, familje dhe sfida të ndryshme.
• Duhet të jenë të ndjeshëm, të kuptojnë sfondin individual të secilit, pa paragjykim dhe me shumë kujdes. Nxënësit janë të rrethuar nga teknologjia: celularë, rrjete sociale, aplikacione.
• Shpesh, vëmendja e tyre është e shpërqendruar dhe është e vështirë të tërhiqet interesi në mënyrë tradicionale.Rritja e problemeve emocionale dhe psikologjike te nxënësit
Si përfundim mund te them:
Të jesh një mësimdhënëse sot kërkon shumë më tepër se dije në lëndën që jep – kërkon zemër, durim, aftësi komunikimi, fleksibilitet dhe shumë dashuri për njerëzit.
Sa duhet të jetë paga e një mësimdhënësi/e për të jetuar dinjitetshëm në Kosovë?
Unë mendoj se një një mësimdhënës duhet të ketë mundësinë që me pagën e tij të:
• Sigurojë një jetesë të qëndrueshme: ushqim, banim, shëndetësi dhe transport.
• Të ketë mundësi për zhvillim profesional të vazhdueshëm (blen libra, merr pjesë në trajnime).
• Të mbështesë familjen e tij.
• Të ketë kohë dhe kushte për pushim, jo të punojë në dy vende nga halli.
• Të mos ndjejë ankth financiar në fund të muajit.
Paga e mësuesit nuk duhet të shihet si shpenzim, por si investim në të ardhmen.
Një shoqëri që paguan mësuesin mirë, fiton qytetarë të mirë nesër.
Jeni për testimin apo jo të mësimdhënësve?
Mendoj që mësimdhënësit nuk kanë pse të testohen, pasi ata janë përzgjedhur dhe punësuar përmes një procesi rigoroz nga persona të kualifikuar dhe të përgjegjshëm. Në momentin që kanë marrë detyrën, ata kanë dëshmuar profesionalizmin dhe aftësitë e nevojshme për të kryer punën e tyre. Testimet e përsëritura jo vetëm që janë të panevojshme, por mund të krijojnë një atmosferë mungese besimi dhe të ndikojnë negativisht në motivimin e mësuesve. Besimi dhe respekti ndaj tyre janë thelbësore për të mbështetur një mësimdhënie cilësore dhe të suksesshme.
Mesazhi juaj për prindërit, por dhe MASHT-in?
Mesazhi për prindër: Roli juaj si prindër është shumë i rëndësishëm, sepse një edukim i suksesshëm është rezultat i punës së përbashkët midis shkollës dhe familjes. Ju lutemi, mbështetni fëmijët tuaj në detyrat dhe mësimet e tyre, bisedoni me ta për sfidat dhe sukseset që përjetojnë, dhe inkurajoni gjithmonë përpjekjen dhe dashurinë për të mësuar. Vetëm së bashku mund të ndërtojmë një të ardhme më të mirë për brezat e ardhshëm.
Mesazhi per MASHT-in: Si mësimdhënës, jemi të vetëdijshëm për përgjegjësinë e madhe që mbajmë dhe për ndikimin që kemi në formimin e brezave të rinj. Megjithatë, për të realizuar misionin tonë me sukses, kemi nevojë për mbështetje të vazhdueshme, kushte më të mira pune dhe vlerësim të drejtë për punën që bëjmë çdo ditë. Ju inkurajojmë të dëgjoni zërin e mësimdhënësve në vendimmarrje dhe të investoni më shumë në zhvillimin profesional, infrastrukturën shkollore dhe motivimin tonë.
Vetëm së bashku mund të ndërtojmë një sistem arsimor që i përgjigjet nevojave të kohës dhe të ardhmes.
© AlbanianEducation.net – Të gjitha të drejtat e rezervuara
