Ish-mësuesja e letërsisë, Razie Stafa, sot shet fruta-perime në rrugë, pasi pensioni nuk i del për të jetuar.
Rudina Xhunga ka zhvilluar një intervistë me të.
Rudina Xhunga: Jam me zonjën Razie Stafa që ku nuk e kemi kërkuar. E di sa veta po të kërkojnë, po të urojnë dhe duan të flasin me ty!
Razie Stafa: E di! Ndaj ju falënderoj shumë!
Rudina Xhunga: Çfarë mësuese keni qenë?
Razie Stafa: Letërsi dhe gjuhë shqipe.
Rudina Xhunga: Në cilën shkollë?
Razie Stafa: Unë mbarova pedagogjiken në Tiranë. Sa mbarova shkollën, fillova punë në Selitë të Madhe. Ndenja disa vjet atje. Pastaj vazhdova shkollën e lartë dhe bëja edhe shkollën edhe punën. Në fillim punova me klasa kolektive.
Ishte e vështirë, sepse duhej dy orë të shkojë e dy të ktheheshe. Pastaj kam dhënë mësim në Bërxullë ku qëndrova për disa vjet. Pas disa kohësh shkova te shkolla Myslym Keta, në Kombinat. Aty punova shumë vjet.
Rudina Xhunga: Po pse thoshte nxënësja juaj ishte mësuese e rreptë, ç’ju bëje nxënësve?
Razie Stafa: I mbaja qëndrim. Nuk bëja dallime, nuk bëja kompromise. Për mua si djali i ministrit edhe djali i fukarait, ishin njësoj.
Rudina Xhunga: I kujton nxënësit e asaj kohe?
Razie Stafa: Patjetër që më kujtohen, por vajzat më shumë sepse kanë qenë shumë studiuese.
Rudina Xhunga: Në çfarë viti e mbylle punën si mësuese?
Razie Stafa: Nuk e mbylla unë, mua ma mbyllën. Ishin vitet e tmerrshme kur plasi lufta civile. Vendi u shkatërrua, shkollat u dogjën, dyqanet, shtëpitë. Mua më kanë lënduar, se isha një grua me halle dhe probleme. Kisha dy fëmijë që i mbaja vetëm me rrogën që kisha si mësuese. Isha e divorcuar, shtëpi nuk kisha.
Kur mbeta pa punë, nuk dija ku të mbytesha. Arritëm në një pikë aq të vështirë, sa nuk kishim as bukë për të ngrënë. Merrja vetëm 20 mijë lekë të vjetra asistencë. Jetoja në hotel me dy vajzat. Më pas daja më dha një zgjidhje për të shitur në rrugë. Kështu nisa të shisja fruta. Po këtu herë fitoj, herë jo.
Rudina Xhunga: Në këtë rrugë rri gjithmonë?
Razie Stafa: Jo, lëviz, ku të gjej qoshe.
Rudina Xhunga: Nuk të vijnë këto të bashkisë?
Razie Stafa: Vijnë, vijnë. Po edhe më ndihmojnë (qesh).
Rudina Xhunga: Ama i rrite fëmijët duke bërë këtë punë!
Razie Stafa: Po, por me halle shumë.
Razie Stafa: Banoj te rruga Irfan Tomini. Është një shtëpi e vjetër.
Rudina Xhunga: Vajzat jetojnë me ty?
Razie Stafa: Një vajzë është jashtë vendit, ndërsa vajza tjetër punon këtu.
Rudina Xhunga: Ndërsa ti vazhdon punën tënde, shet këtu?
Razie Stafa: Po, po. Unë këtë di të bëj. Ose iki te Liqeni, bëj plazh (qesh). Nuk di si ta përballoj ndryshe stresin e ditës.
Rudina Xhunga: Vijnë njerëz këtu, blejnë?
Razie Stafa: Rastësisht vijnë. Më shumë shkojnë nëpër markete, sepse unë kam pak artikuj, atje i gjejnë të gjitha.
Rudina Xhunga: Të merr malli për kohën kur ishe mësuese?
Razie Stafa: Më merr sepse kam punuar shumë. Libra nuk kishim, unë i jepja me shënime.
Rudina Xhunga: Të shkëlqejnë sytë kur flet për atë kohë.
Razie Stafa: Për nxënësit kam nostalgji shumë. I kam dashur shumë, por edhe më donin.
Rudina Xhunga: Si janë mësuesit sot në krahasim me dikur?
Razie Stafa: Me thënë të vërtetën, mësuesit sot nuk punojnë shumë. Nuk dua t’i lëndoj por shkolla ka rënë shumë. Ne bënim aktivitete shumë. Nga Kombinati i Tekstileve deri në Dajt, ne shkonim me nxënësit në këmbë. Bënim stërvitje, fizkulturë çdo mëngjes, që nxënësit të çliroheshin nga stresi. Sot rrinë gjithë ditën me telefon në dorë. Sot ushqehen edhe keq.
Rudina Xhunga: Po pensioni sa të ka dalë?
Razie Stafa: Tani do të rritet edhe ca, deri te 200 mijë lekë shkon. Por çmimet janë shumë të larta.
Rudina Xhunga: A do t’i thuash diçka atyre që të dëgjojnë, një mesazh për këto ish-mësues, për këto njerëz që kanë mësuar kaq shumë njerëz në këtë vend?
Razie Stafa: Unë kam parim vetëm punën. Njeriu që punon, dheut nuk i rëndon. Po punove je edhe për veten tënde, por edhe për të tjerët.
Rudina Xhunga: Po ai djali polic që kaloi tani kush ishte?
Razie Stafa: Është inspektori i zonës. Vjen e më thotë mos qëndro këtu, është puna e tij. Nuk sillet keq. Po ai ka urdhra nga të tjerët, për të mos na lënë të sheshim në rrugë.
Rudina Xhunga: Po ti si ia bën?
Razie Stafa: Po me mundim. Herë mi kanë marrë, me gjithë karrocë.
Rudina Xhunga: Por ti vjen prapë?
Razie Stafa: Po, vij. Nuk kam çfarë bëj, janë çmimet shumë të larta.
Rudina Xhunga: Ka shumë njerëz që u ke bërë shumë përshtypje dhe duan të të ndihmojnë. Po si të të gjejnë?
Razie Stafa: Kam vetëm një telefon të vjetër dhe këtë numër
