Një homazh prekës nga Gladiola Toska, dedikuar veçanërisht babait të saj, një mësues në pension.
Një rrëfim i ndjerë për të gjithë ata që dhanë jetën për arsimin, që mbeten heronj të heshtur të dijes, edhe kur shoqëria i harron, por zemrat e ndriçuara jo.
Ky rrëfim është një homazh për mësuesit që, edhe kur sistemi i harron, ne nuk i harrojmë dot. Ia dedikoj babait tim të dashur, sot në pension, dhe të gjithë mësuesve e kolegëve të mi që kanë dhënë jetën për arsimin, e sot mbahen me një pension ofendues dhe denigrues; Ata që vazhdojnë të jenë të çmuar, të dobishëm dhe të urtë, edhe pse shpesh lihen në harresë.
Unë nuk harroj.
Formimi im, rruga ime, pasioni im për dijen, i detyrohen njerëzve si ata.
Përulësisht, me mall dhe mirënjohje të pafund… kjo është për ju.
Ramiro
“U largova nga klasa… por kurrë nga misioni”- Një rrëfim prekës i një mësuesi që, edhe pas pensionit, mbeti hero i heshtur i dijes.
Në moshën 65-vjeçare, mbajta orën time të fundit si mësues. Nuk ishte ndonjë orë ndryshe nga të tjerat, fëmijët flisnin, unë përpiqesha të ruaja qetësinë dhe të përçoja një mësim kuptimplotë, edhe pse diku në zemër e dija se ishte hera e fundit. Kur ra zilja, qëndrova për pak para derës, duke parë bankat bosh dhe dritaren e hapur. Pastaj mora çantën time të vjetër… dhe dola.
Për 40 vite me radhë, u zgjova çdo mëngjes për të shkuar në shkollë. Jo për një pagë të madhe. Jo për pushimet e verës. Por për ata sy të vegjël që të shikonin me kuriozitet, për duart që ngriheshin me padurim, për fëmijët që vinin të më tregonin sukseset e tyre, sado të vogla të ishin.
Por kur dola në pension, nuk pati ceremoni. As fjalë falënderimi. As një letër mirënjohjeje. Thjesht u zëvendësova nga një emër i ri në orar. Më përcolli heshtja. Dhe për pak kohë, mendova se kisha qenë thjesht një rrotë e vogël në një sistem që harron shpejt.
Disa javë më vonë, kalova rastësisht pranë shkollës sime të dikurshme. Pashë një nxënës që përpiqej të hapte një kompjuter të vjetër, pa ia dalë. E ndihmova, pa menduar. Pastaj dikush më kërkoi të shihja një printer që nuk punonte. Dikush tjetër më pyeti për një fjalë në ese. Pa kuptuar, isha kthyer sërish… jo si punonjës, por si një hije e qetë e dijes. Si mësues… në heshtje.
Sot nuk marr rrogë, as orar nuk kam. Por jam aty kur më kërkojnë. Jam aty kur një fëmijë ka nevojë për një shpjegim të thjeshtë. Jam aty kur një mësuese e re nuk di si të qaset me një klasë të vështirë. Dhe çdo herë që një sy ndriçon nga kuptimi, çdo herë që dëgjoj një “faleminderit, profesor”, zemra ime kujtohet pse ia vlejti gjithçka.
Shoqëria shpesh nuk i njeh mësuesit. Nuk i shpërblen. Nuk i kujton. Por mësuesi është heroi i heshtur i dijes. Ai që ndërton pa zhurmë, që mbjell pa pritur duartrokitje, që vazhdon të japë edhe kur nuk ka më detyrime. Sepse mësuesi i vërtetë nuk ndalet asnjëherë së qeni mësues. Dhe vlera e tij matet jo me fjalë… por me jetë të ndriçuara.
Po, dola nga klasa… por misioni im ecën ende. Dhe sa kohë ka një fëmijë që pyet “Pse?” — do ketë gjithmonë një mësues që përgjigjet: “Eja, ta zbulojmë së bashku.”
Një mësues në pension, por jo në pushim
©Portali Shkollor-
