Sancto Lucio de Coumboscuro, është një fshat italian i izoluar në pothuajse çdo kuptim. I ndodhur pranë kufirit midis rajonit Piemonte të Italisë dhe Francës, vizitorët ose duhet të fluturojnë për në Torino dhe të marrin një tren e më pas një autobus, ose të shkojnë në jug nga Provence për të arritur atje.
Gjuha zyrtare e Coumboscuro është provansale, një dialekt i lashtë mesjetar neolatine i oksitanishtes, gjuha e folur në të gjithë rajonin Occitania të Francës.
Vetëm rreth 30 e më shumë njerëz jetojnë në fshat dhe jeta nuk është aspak e lehtë për vendasit. Coumboscuro përbëhet kryesisht nga familje barinjsh dhe energjia elektrike shpesh mungon për javë të tëra gjatë dimrit, ndërsa lidhja me internet këtu është minimale.
Vendasit këtu përqafojnë një mënyrë jetese me ritëm më të ngadaltë dhe të thjeshtë në harmoni me natyrën.
“Ne nuk kemi televizor. Nuk ju mungon realisht ajo që nuk e keni pasur kurrë në radhë të parë. Kur ka një ndërprerje të energjisë elektrike për 15 ditë rresht, nuk ka arsye për panik: Ne gërmojmë gjyshërit tanë, llambat e vjetra të naftës”, thotë për CNN Travel barija vendase Agnes Garrone, 25 vjeç.
“Jam mësuar të zgjohem në agim për të kullotur delet. Punoj 365 ditë në vit, zero pushime. Nuk njoh Krishtlindje dhe Vitin e Ri, sepse edhe gjatë festave, kopetë e mia duhet të hanë dhe të kujdesem për to. Është një jetë sakrifice, por është shumë shpërblyese kur sheh lindjen e një qengji”, vazhdoi ajo.
25-vjeçarja e konsideron gjuhën provansale, e cila shpesh karakterizohet si një përzierje midis frëngjishtes dhe italishtes, si gjuhë të saj amtare dhe jo italishten, përcjell Klankosova.tv
Zona e rajonit të Piemontes ku ndodhet Coumboscuro kaloi midis sundimit italian dhe francez disa herë në histori, gjë që shpjegohet disi ndërsa vendasit si Garrone nuk ndjehen as italianë dhe as francezë, thjesht provansalë.
Popullsia e fshatit është pakësuar për shumë vite, por Coumboscuro pësoi një ringjallje në vitet 1950 kur gjyshi i Garrone, Sergio Arneodo, mori detyrën si mësues i shkollës së fshatit.
Pasi studioi gjuhën vendase stërgjyshore, ai ndihmoi për të rikuperuar rrënjët gjuhësore dhe tërheqjen folklorike të gjuhës provansale. Ata që janë të interesuar të mësojnë më shumë mund të vizitojnë Muzeun Etnografik Coumboscuro, ndërsa qendra për studime provansale mban kurse të gjuhës dhe shkrimit provansal për fillestarët e rritur si dhe për fëmijë.
Sidoqoftë, gjuha provansale mbetet një gjuhë e rrezikuar dhe u fut në Atlasin e Gjuhëve Botërore në Rrezik nga UNESCO në 2010.
Shtrigat luajnë një rol të madh në botën provansale, ashtu si ushqimi i mrekullueshëm alpin, dhe padyshim që ka një atmosferë magjike për Coumboscuro. Në fakt, legjenda thotë se një sërë vendasish ishin të talentuar me fuqinë për të shëruar kockat e thyera dhe kyçet e përdredhura.
Disa madje besojnë se pyjet janë të banuara nga zanat dhe faunët e quajtur Sarvan, të cilët jo vetëm thuhet se u kanë mësuar vendasve se si të bëjnë gjalpë, si dhe djathë Toma dhe Castelmagno, por me sa duket bëjnë shaka me fermerët duke u vjedhur qumështin.
