Para se nënat e tyre t’i sillnin në jetë, baballarët e tyre vdiqën nga sulmi terrorist i 11 shtatorit, tani adoleshentët reflektojnë mbi luftën dhe triumfin e tyre në në një dokumentar të ri, Rindërtimi i Shpresës: Fëmijët e 11 Shtatorit, i cili do të transmetohet së shpejti.
“Unë nuk kam kujtime të prekshme për babanë tim, kështu që nuk mund të them asgjë konkrete,” thotë Gabi Jacobs, 19 vjeç. “Unë nuk mund ta hidhëroj atë si nëna ime. Ajo mund ta kujtojë atë. Për mua, nuk është aq shumë sa një mungesë ndjenje dhe një dëshirë e madhe.’’
Njëzet vjet më parë, në mëngjesin e 11 shtatorit 2001, babai i Gabit, Ariel Jacobs, mori pjesë në një takim në Kullën e Qendrës Botërore të Tregtisë. Gjashtë ditë më vonë, e veja e tij Jenna Jacobs McPartland lindi djalin e tyre Gabriel.
“Për nënat e tyre, foshnjat ishin puthja dhe dhurata e fundit”, thotë Dena Smagala, 51 vjeçare, burri i së cilës, zjarrfikësi Stan Smagala, vdiq kur u rrëzuan Kullat Binjake.
Për një komb që u përball me sulmin terrorist më vdekjeprurës në historinë botërore, i cili nisi si një kapitull që mbetet i papërfunduar deri më sot edhe pas daljes kaotike të Amerikës nga Afganistani, fëmijët erdhën për të përfaqësuar një jetë të re.
“Është shumë mirë nëse njerëzit na shohin si shenja shprese,” thotë Ronald Milam Jr., 19 vjeç, babai i të cilit, Majori i Ushtrisë Ronald Milam Sr., vdiq kur Fluturimi 77 i American Airlines u rrëzua në Pentagon.
