Një ditë, kur isha i ri në shkollë të mesme, pashë një nxënës nga klasa ime duke ecur dhe që mbante para duarve të gjithë librat e tij.
Mendova me veten time…
“Pse dikush do t’i sillte në shtëpi të gjitha librat e tij të premten? Ai duhet të jetë vërtet një budalla.”
Ndërsa po mendoja këtë, pashë një grup fëmijësh që vraponin drejt tij. Ata vrapuan deri tek ai, ia rrëzuan të gjithë librat e tij nga krahët dhe e shtynë atë saqë ai ra në baltë.
Syzet e tij fluturuan dhe ranë në tokë rreth 5 metra larg tij, shkruan shkolla e suksesit.
Kishte një trishtim të tmerrshëm në sytë e tij dhe zemra ime më çoi drejt e tek ai.
Pashë lot në sytë e tij ndërsa i jepja syzet.
Ata djemë me të vërtetë duhet të mësojnë të shohin punën e tyre”, i thashë atij.
Ai më shikoi me një buzëqeshje mirënjohjeje të sinqertë dhe tha: “Hej faleminderit!”
Mbajta librat e tij dhe biseduam gjithë rrugës për në shtëpi.
Me aq sa kuptova, ai një person mjaft i ftohtë, dhe sa më shumë që e njihja Kajlin, aq më shumë më pëlqente personaliteti i tij.
Përgjatë katër viteve të ardhshme, Kajli dhe unë u bëmë miq më të mirë.
E, më në fund, erdhi Dita e Diplomimit dhe Kajl kishte përgatitur një fjalim. Ai ishte një prej atyre djemve që me të vërtetë e gjetën veten gjatë shkollës së mesme.
Duke e ndier emocionimin e tij, e goditur në shpatull dhe i thashë:
“Hej,çuno, do të dalësh mirë!”
Ai më pa me buzëqeshje mirënjohëse, “Faleminderit”,
…dhe u bë gati për fjalimin e tij.
“Diplomimi është një kohë për të falenderuar ata që ju ndihmuan t’ia dilni mbanë gjatë këtyre viteve të vështira: prindërit tuaj, mësuesit tuaj, vëllezërit dhe motrat tuaja… por më së shumti miqtë tuaj.
Të jesh një mik me dikë është dhurata më e mirë që mund t’u japësh atyre. “
Pastaj më shikoi dhe vazhdoi,
“Unë jam këtu për t’ju treguar një histori… “
E shikova shokun tim me mosbesim teksa tregoi historinë e ditës së parë që u takuam.
Ai kishte planifikuar të vriste veten gjatë fundjavës.
Ai foli për mënyrën si e po e pastronte dhomën e tij të konviktit, kjo ishte dhe arsyeja pse ai po kthehej me gjithë ato libra atë ditë, ai më pa mua dhe më dha një buzëqeshje të vogël:
“Faleminderit, u shpëtova. Miku im më shpëtoi nga të bërit të paimagjinueshmen”.
Një gulçim e lëshoi turma që dëgjonte pasi ky djalë i sjellshëm, na tregoi për momentin e tij më të dobët.
Pashë nënën dhe babanë e tij duke më shikuar dhe duke më buzëqeshur me të njëjtën ngrohtësi.
Nuk e kisha kuptuar deri në atë moment thellësinë e tij.
Një fjalë ose një gjest i vogël mund të ndryshojë jetën e një personi – për mirë ose për keq. Ji arsyeja që dikush beson në mirësinë e njerëzve dhe ngadalë ne mund ta ndryshojmë botën, një akt i rastësishëm i mirësisë mund të ketë potencialin të ndryshojë gjithë kursin e jetës së dikujt.
