“Babi harron” është shkruar nga W. Livingston Larned dhe thjesht ia vlen të lexohet për të kujtuar atë që është shumë e rëndësishme: Në vend që të dënojmë dhe kritikojmë të tjerët, ndoshta do të ishte më mirë të përpiqemi t’i kuptojmë ata, të përpiqemi të kuptojmë pse ata veprojnë në një mënyrë të caktuar.
Dëgjo, bir: Po e them këtë teksa je në gjumë, me dorën e vogël të vendosur nën faqe dhe kaçurrelat bionde të lagura ngjitur me ballin tënd. Unë kam hyrë fshehtaz vetëm në dhomën tënde. Vetëm pak minuta më parë, teksa isha ulur duke lexuar gazetën në bibliotekë, një valë mbytëse pendimi më përfshiu. Me faj erdha pranë shtratit tënd.
Ja çfarë po mendoja, bir: Unë kam qenë i ashpër me ty. Të qortova teksa po visheshe për në shkollë, sepse nuk e kishe fshirë mirë fytyrë. Të qortova që nuk i pastrove këpucët. Bërtita me inat kur hodhe disa nga gjërat e tua në dysheme.
Në mëngjes gjeta sërish diçka gabim. Ti derdhe gjërat. Nuk e përtype mirë ushqimin. Vendose bërrylat në tavolinë. Vendose shumë gjalpë në bukë. Dhe teksa u nise të luash dhe unë shkova për te treni, ti u ktheve dhe tunde dorën dhe thirre: “Mirupafshim, babi!” dhe unë u rrudha dhe thashë:
“Mbaji shpatullat para!”
Pastaj ia nisa nga e para në orët e vona të pasdites. Teksa dola në rrugë, të pashë në gjunjë, duke luajtur gogla. Kishe grisur çorapet. Të poshtërova para shokëve duke të të urdhëruar që të niseshe në shtëpi. Çorapet ishin të shtrenjta – dhe nëse do të të duhej t’i blije vetë, do të ishe më i kujdesshëm! Imagjinoje bir, e thënë nga një baba!
A të kujtohet, më vonë, kur po lexoja në bibliotekë, si hyre me ndrojtje, me një lloj shikimi të lënduar? Kur hoqa vështrimin nga letra, i bezdisur për ndërprerjen, ti hezitove te dera. “Çfarë do?” të thashë. Ti nuk the asgjë, por vrapove me shpejtësi dhe më hodhe krahët rreth qafës dhe më puthje, dhe krahët e tu të vegjël më shtrënguan me një dashuri që Zoti e kishte vendosur të lulëzonte në zemrën tënde dhe që as neglizhenca nuk mund ta vyshkë.
Dhe pastaj ti ike, ngjite shkallët. Epo, bir, pak kohë më pas më rrëshqiti letra nga duart dhe më pushtoi një frikë e tmerrshme e pështirë. Çfarë më ka bërë zakoni?
Zakoni për të gjetur gabime, për të qortuar – ky ishte shpërblimi im për ty. Nuk është se nuk të kam dashur; por prisja shumë. Po të masja me hapin e viteve të mia.
Kishte shumë gjëra që ishin të mira, të bukura dhe të vërteta në karakterin tënd. Zemra jote e vogël ishte e madhe sa vetë agimi mbi kodrat e gjera. Këtë e tregoi impulsi yt spontan për të vrapuar dhe për të më puthur dhe thënë ‘Natën e mirë’. Asgjë tjetër nuk ka rëndësi sonte, bir. Unë kam ardhur në shtratin tënd në errësirë dhe jam gjunjëzuar i turpëruar!
E di që nuk do t’i kuptoje këto gjëra nëse do t’i thoja kur ishe zgjuar. Por nesër do të jem një baba i vërtetë! Unë do të rri me ty dhe do të vuaj kur ti të vuash dhe do të qesh kur ti të qeshësh. Do të kafshoj gjuhën kur të dua të them diçka. Do të vazhdoj të them si të ishte një ritual: “Ai nuk është gjë tjetër veçse një djalë – një djalë i vogël!”
Kam frikë se të kam perceptuar si burrë. Megjithatë, siç po të shoh tani, bir, i shtrirë dhe i lodhur në shtratin tënd, shoh që je ende foshnjë. Dje ishe në krahët e nënës tënde, me kokën mbi supe. Kam kërkuar shumë, shumë.
– Përkthyer dhe përshtatur nga Anabel.
