Ekspertët thonë se është e mundur që prindërit të “çllastojnë” një fëmijë, por vetëm nëse ata vendosin kufij dhe u përmbahen atyre – po, madje edhe përpara një zemërimi.
Ju po qëndroni para arkës në dyqan kur djali juaj kap një lodër të mbushur”. “Mami, a mund ta marr këtë kukull? Unë me të vërtetë, me të vërtetë e dua atë!”K ur i thoni jo, ai bërtet “Unë të urrej!” me zë të lartë që të gjithë ta dëgjojnë përpara e pastaj nis sjellja e tij e rregullt: shqelma, ulëritëje, të qara. Njerëzit po ju hedhin vështrime të ashpra dhe ju e dini se çfarë po kalon nëpër mendjet e tyre: “Uau, çfarë fëmije i prishur”.
Nëse kjo skenë tingëllon e njohur, nuk jeni vetëm. Problemi i fëmijëve të llastuar duket se po përkeqësohet. Në fakt, 59% e prindërve mendojnë se fëmijët e tyre janë më të llastuar sesa kanë qenë ata vetë në të njëjtën moshë, sipas një sondazhi të vitit 2011 nga Parenting and Today Moms.
Ne u kërkuam ekspertëve të prindërimit të tregonin shenjat se e një fëmije të llastuar. Më poshtë, ata do të ndajmë kedhe ëshilla që do t’ju ndihmojnë të zhbëni disa nga ato sjellje.
Çfarë e bën një fëmijë ‘të prishur’, gjithsesi?
Një fëmijë i llastuar është mësuar të marrë atë që dëshiron kur e dëshiron, me disa përjashtime.
“Fëmijët bëjnë atë që i stërvitim të bëjnë, atë që i mësojmë të presin”. “Nëse ne kemi prindëruar në mënyrë shumë tolerante dhe kurrë nuk kemi vendosur kufij, fëmija nuk do të mësohet t’u përshtatet kufijve të duhur.”
Kur prindërit i llastojnë fëmijët e tyre, qëllimet e tyre janë shpesh të mira, megjithëse të gabuara. Ata kënaqin fëmijët e tyre sepse duan të sigurojnë jetën më të mirë të mundshme, duke u dhënë gjithçka që mami e babi nuk kishin duke u rritur. Disa prindër mund të shqetësohen se duke i dhënë fëmijës së tyre një “jo” të prerë do të dëmtojë ndjenjat e fëmijës ose do të dëmtojë besimin e tij. Herë të tjera, prindërit janë tepër të rraskapitur për të zbatuar rregullat – ose vendosin ndonjë në radhë të parë.
Shenjat që fëmija juaj mund të jetë i llastuar
1. Kur u thoni atyre “jo”, ata bëjnë inat derisa të marrin atë që duan
Të gjithë fëmijët mund të shprehin pak zhgënjim kur ju u thoni se nuk munden, për shembull, të hanë pica për darkë dy netë me radhë. Por, fëmijët e llastuar e kanë veçanërisht të vështirë të pranojnë përgjigjen jo.
2. Ata kurrë nuk janë të kënaqur me atë që kanë.
Fëmijët e prishur mund të kenë të gjitha lodrat dhe rrobat në botë, por kurrë nuk janë të mjaftueshme: Ata duan më shumë, më shumë, më shumë. Për shkak se ata kanë shumë, ata priren të jenë mosmirënjohës dhe pak lakmitarë. Në vend që të shprehin mirënjohjen e tyre për atë që kanë, ata janë më të përqendruar në marrjen e gjërave tjera. Ata mund të fillojnë të thonë “faleminderit” më pak dhe “unë dua” më shumë.
3. Ata mendojnë se bota rrotullohet rreth tyre.
Fëmijët e llastuar kanë prirjen të përqendrohen te vetja. Ata nuk merren me shqetësimin e njerëzve të tjerë. Ata ndjehen në të drejtë dhe presin favore të veçanta.
4. Ata i kërkojnë gjërat menjëherë.
Fëmijët e llastuar nuk janë të durueshëm: Kur duan diçka, ata e duan tani.
5. Ata janë nuk dijnë ta pranpjnë humbjen.
Asnjë fëmije nuk i pëlqen të humbasë – qoftë një lojë apo një ndeshje tenisi – por ata të llastuarit mund ta kenë më të vështirë të menaxhojnë zhgënjimin kur nuk fitojnë.
“Nëse fëmija juaj gjithmonë fajëson të tjerët për performancën e dobët, duke pritur që të veçohet për lavdërim për gjithçka që bën, u bërtet të tjerëve që nuk po i bëjnë gjërat në mënyrën e tyre dhe nuk arrin të japë mirënjohje kur shokët e skuadrës ose konkurrentët janë të suksesshëm, ju mund të kini një fëmijë të llastuar në duar ”.
6. Ata nuk dorëzohen derisa të marrin atë që duan.
Fëmijët e llastuar mund të përdorin taktika manipuluese për të marrë “po”-në që duan, pavarësisht nëse kjo do të thotë të gënjejnë ose t’i vendosin prindërit e tyre kundër njëri-tjetrit. “Për shembull, duke shkuar te një prind dhe duke thënë se prindi tjetër tha që ata mund të kishin sendin që ata dëshironin.
7. Ata nuk pranojnë të kryejnë edhe detyra të thjeshta derisa t’i lusni ose t’u jepni ryshfet.
Është normale që fëmijët të kenë nevojë për disa nxitje për të larë dhëmbët ose për të pastruar lodrat e tyre, për shembull. Por sapo një prind u kërkon të bëjnë diçka, ata duhet të dëgjojnë. Nëse fëmija juaj shpesh refuzon të bëjë gjëra shumë themelore derisa t’i lusni ose stimuloni me para, ushqime apo lodra, ju mund të krijoni një shprehi të keqe. “Nëse mbështeteni në ryshfet për të motivuar fëmijën tuaj, herën tjetër kur i kërkoni 8-vjeçarit tuaj të pastrojë pjatat nga tavolina e darkës, për shembull, mos u habisni nëse ai / ajo pyet: ‘Sa do të më paguash? ‘”, shkruan psikologia klinike Suzanne Gelb në një blog të HuffPost.
Këshilla se si të ‘çllastoni’ një fëmijë
Lajmi i mirë është se fëmijët e llastuar bëhen, nuk lindin. Pra, mënjanimi i kësaj shjellje është i mundur. Por mos u vononi në zbatimin e këtyre ndryshimeve: Sa më i madh të jetë fëmija, aq më e vështirë do të jetë. Mos harroni, nuk ka gjen për llastimin. Kjo është një sjellje e mësuar që mund edhe të harrohet – dhe sa më shpejt, aq më mirë. Nuk do të jetë një tranzicion i lehtë për ju ose fëmijën tuaj – prandaj jini të përgatitur për këtë.
Angazhohuni për të modifikuar mënyrat tuaja indulgjente, duke e ditur se do të jetë e pakëndshme të qëndroni në këmbë. Ju duhet të parashikoni rezistencën nga fëmija juaj.
“Lejoni ata të qajnë dhe të mërziten. Shfaqni ndjeshmëri, ndërsa në të njëjtën kohë mbani kufirin tuaj dhe shpresën që fëmija juaj të jetë në gjendje të pranojë kufirin tuaj.”
Mësohuni të thoni “jo” pa ndjerë faj.
Sapo të vendosni kufijtë tuaj, duhet t’i përmbaheni atyre vazhdimisht. “Shtoni” jo “në fjalorin tuaj dhe mos u ndjeni fajtor për përdorimin e tij me fëmijët tuaj. Mos lejoni që mënyrat e llastuara të fëmijës tuaj të fitojnë. Kur vendosni kufij, bëjeni këtë me ndjeshmëri dhe mirëkuptim. Ju nuk keni nevojë të jeni tiran që këto metoda të jenë efektive. “Mos harroni se fëmijët i pranojnë kufijtë më mirë nëse ndihen të lidhur ngrohtësisht me prindin.
Theksoni se dhënia është më e mirë se marrja.
Dhe filloni të rritni konceptin se kush jeni ju është më i rëndësishëm sesa ajo që zotëroni.
Praktikoni mirënjohjen si familje.
Në tryezën e darkës ose para gjumit kaloni disa minuta duke falënderuar për gjërat jomateriale në jetën tuaj. Si familje, shkoni rreth në një rreth dhe emëroni gjëra të paprekshme për të cilat jeni mirënjohës dhe një përvojë atë ditë ju ishit mirënjohës. Kjo është një mënyrë e shkëlqyeshme për të filluar të mësojmë mirënjohje.
Mësojini të jenë të vëmendshëm ndaj të tjerëve.
Kur gjithçka në jetën e fëmijës suaj është “unë, unë, unë”, zhvendosni vëmendjen tek “ne”. Kërkoni për ato momente të përditshme për ta bërë këtë. “Si, ‘Le ta pyesim motrën se çfarë do të donte të bënte;’” Si mendon se ndihet babi? “” Pyete shoqen tënde se çfarë do të donte të luante, etj.
Mos harroni se fëmijët i përgjigjen më së miri inkurajimit, jo ndëshkimit.
Nëse doni që fëmija juaj të përmbushë pritjen tuaj, pyesni veten se çfarë lloj mbështetjeje ka nevojë fëmija juaj për të përmbushur atë pritje.
Ndihmojini të vlerësojnë gjërat e vogla në jetë.
Tregojuni atyre se ka shumë gëzim në kënaqësitë e thjeshta, si të qenit në natyrë ose të kaloni kohë cilësore me familjen dhe miqtë. Gjetja e kohës së përditshme për të luajtur dhe për t’u lidhur me fëmijët tuaj është një nga gjërat më të mira që një prind mund të bëjë për të frenuar shumicën e sjelljeve.
