Mbaj mend vetëm skena të shpërndara nga mëngjesi që vdiq babai im, në prill të vitit 2003.
Isha plotësisht e mpirë. Kisha atë ndjesinë sikur gjithçka ishte një ëndërr e keqe, por isha zgjuar dhe e kisha të pamundur t`i jepja fund makthit.
Mendja ime ishte krejtësisht e zbrazët. Nuk mund ta imagjinoja aspak një të ardhme. Familja ime ishte tashmë vetëm një njeri, vëllai im, atëherë 26 vjec.
Ne e kishim humbur nënën në janar të vitit 2000. Isha jetime që 19 vjeçe.
Me kalimin e viteve kam mësuar se është e mundur ta menaxhosh pikëllimin, brengën, por jo ta zhdukësh atë. Hidhërimi është gjithmonë aty, si mungesa që prindi të ka lënë. Kam pasur një fëmijëri të lumtur, duke u rritur në skajet e Londrës veri-lindore, me vëllain dhe prindërit e mi që ishin të dashur, të dashur dhe argëtues.
Sidoqoftë, në vitet e mia të adoleshencës, të dy patën sëmundje terminale. Trajtimi për skizofreninë e nënës sime e varfëroi sistemin e saj imunitar. Ajo pati pneumoni, pastaj vdiq papritmas një mëngjes kur isha 16 vjeçe.
Disa vjet më vonë, babai im u diagnostikua me kancer që nuk ishte terminal, por gjatë kimioterapisë, ai u sëmur dhe përfundoi në koma për disa javë, pastaj vdiq nga insuficienca kardiake.
Hidhërimi është më shumë sesa thjesht trishtimi. Në ditët e para, është tronditëse.
Ditëlindja ime e 20-të ishte disa javë pasi babai im vdiq. Dy nga miqtë e mi të guximshëm erdhën me një tortë dhe qirinj si një kujtesë që isha në fillim të moshës së pjekurisë dhe se duhej festuar, midis të gjitha humbjeve.
Përpjekjet e tyre provokuan një rrjet kompleks emocionesh brenda meje: mirënjohje, që ata kishin ardhur për të më parë kur kaq shumë miq kishin frikë të më kontaktonin nga reagimi im; Siklet, sepse isha në një situatë kaq të mjerueshme; Dhe hidhërim, sepse prindërit e mi do të kishin dashur të ishin atje në ditëlindjen time të 20-të.
Hidhërimi i hershëm gjithashtu të çon në një tru të mjegullt, harresë, një ndjenjë tradhtie. Unë arrita të diplomohesha në Letërsi, por pastaj filloja një karrierë si gazetare.
Hidhërimi ndikoi në gjumin tim. Shikoja ëndrra me ta. Sikur flisja me mamin, sikur babi bëhej gati për në punë. Këto ëndrra ma kthyen jetën normale familjare, qoftë edhe për disa minuta para se të zgjoheshe, dhe ishin tepër bindëse. Tani ato janë një fenomen i mirënjohur për mua, por në mesin e viteve 2000 mendova se po humbja mendjen.
Nuk ka manual në Google për të luftuar hidhërimin. Në fund të vitit 2019, unë u bashkova në një bisedë ëhatsapp ku ishte një grup mbështetës, të gjitha fëmijë që i kishin humbur prindërit.
Shkrimi më ndihmon, por miqtë e mi të rinj gjithashtu. Sot, në moshën 38 vjeçare, unë patjetër që kam më pak energji, por jam gjithashtu shumë më e vetëdijshme për emocionet e mia dhe ndihem më shumë si vetja ime. Nuk jam më në ankth dhe jam në gjendje të imagjinoj të ardhmen, kështu që marr vendime më të informuara. Unë mendoj se nëse prindërit e mi do të ishin akoma këtu ata do ta donin punën që bëja unë, por, si njerëz që vendosën të martoheshin dhe të bënin vetë fëmijë, ata do të shqetësoheshin se mos jam e vetmuar. Jam beqare dhe e lumtur, tani për tani. U bëra hallë disa vjet më parë, dhe gëzimi e dashuria për mbesën time është i madh, por jam e vetëdijshme se prindërimi është shumë i ndryshëm dhe shumë më i vështirë.
Në fund të fundit jeta më ka mësuar se hidhërimi dhe gëzimi janë e njëjta këngë, por që luhet në nota të ndruyshme. Përfundimisht, nuk kemi zgjidhje tjetër veçse t’i dëgjojmë të gjitiha notat e një kënge.
*Artikulli i Metro u përshtat në shqip nga Tiranapost.al
